Rozdział 2.7 - Patologia rodzinna

Podszedł do mnie, wolno, a cała jego postawa zdawała się mówić „uduszę cię żywcem”, albo coś równie groźnego i strasznego dla mojej osoby. Nie uśmiechało mi się umierać, ale nie chciałam też wyjść na tchórza i uciekać jak szczur. Uznałam, że Krystian się pewnie tylko zgrywa. Nagle wyrwano mi butelkę z dłoni i chwycono mocno za nadgarstek. Usłyszałam odgłos uderzenia i to był szok. Spodziewałam się wszystkiego, że mnie opieprzy, popchnie, da w twarz, wyrzuci, najbardziej to spodziewałam się tego, że się zgrywa, ale nie tego, że uderzy mnie w pośladki niczym jakieś małe dziecko. Powinnam była zaprotestować już po pierwszym uderzeniu, ale rozmyślałam o tym jak, dlaczego i w ogóle jak to możliwe. Powróciłam do własnego ciała duchem dopiero kiedy uderzył po raz czwarty i to na tyle mocno, że mnie odrzuciło do przodu. Próbowałam mu uciec, ale mocno mnie trzymał i uderzył po raz piąty.

– Żadnych więcej… albo nie, to sobie wyjaśnimy później – powiedział jakby do siebie.

Na moją pupę posypały się kolejne klapsy, próbowałam mu uciec, ale nadal mnie tak mocno trzymał. Robiłam uniki pośladkami, ale jakoś mu to nie przeszkadzało, zawsze trafiał, jeśli nie w pośladki, to chociażby w uda. Nawet moje „ała” nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. W końcu mnie puścił, właściwie to odrzucił mnie na kanapę. Usiadłam, a kiedy moje pośladki zetknęły się z tą twardą kanapę poczułam kolejną falę bólu, ale nie płakałam, duma mi na to nie pozwalała.

– Teraz sobie coś wyjaśnimy – rzekł pewnie Krystian. Kopnięciem przesunął pufa, postawił go naprzeciwko mnie, zasiadł. Łokcie oparł o kolana, był w średnim rozkroku. Przyznaje, że miałam ochotę go kopnąć w penisa, ale uznałam, że to oklepane, poza tym mógł mieć dobry refleks, mógł zrobić unik, a potem wlać mi bardziej, a tego nie chciałam.

– Żadnych więcej szantaży, bo ja sobie nie pozwolę. Nie pij w szkole, bo możesz mieć kłopoty i… zacznij się zachowywać normalnie, jak moja uczennica.

Wstałam, stanęłam przed nim, a moje dłonie powędrowały do jego koszuli. Była biała w prążki i nie miał na sobie krawatu. Zaczęłam mu ją rozpinać, pośpiesznie, zanim zorientuje się co robie.

– Ana, co ty...

– Nie odmawiaj.

Usiadłam na nim okrakiem, poczułam jego dłonie na moich plecach. Jego koszula była już cała rozpięta. Pchnęłam go i polecieliśmy na podłogę. Puf gdzieś zniknął, Krystian chyba go odepchnął. Trzymał mnie w objęciach i okręcił nas tak, że to ja byłam na dole. Właściwie to mnie tak podniósł i rzucił na tą podłogę, ale nie bolało. Moje dłonie uwięził trzymając za nadgarstki. Umiejscowił je nad moją głową. Wszystko to dokonał jedną ręką, a drugą błądził po moim udzie. W końcu odnalazł guziki jakie miałam przy dżinsach. Odpiął je. Następnie zaczął rozpinać guziki mojej bluzki, były aż do pępka. Chłonął wzrokiem moje piersi okryte w koronkowy czarny stanik i kiedy już mieliśmy się złączyć wargami na dobre, to przerwał nam dzwonek. W efekcie tylko mnie musnął. Moja szminka pozostawiła delikatny ślad na jego brodzie. Naznaczyłam go tą jasną czerwienią. Krystian poszedł odłożyć.

– Widzisz, mówiłam ci, że tatuś będzie zajęty i jak zawsze zapomniał – usłyszałam damski głos.

– Pamiętałem – zaczął Krystian, ale nie było mu dane skończyć.

– W torbie masz jej rzeczy, w plecaku ma zabawki i pluszaka. Robię to tylko ze względu na mojego brata, prosił mnie bym nie utrudniała ci widzeń, ale widzę jesteś zajęty kolejną dziwką? Masz tam jedną, dwie, czy trzy?

– Elena, przestań. Nie kłóćmy się przy dziecku.

Wstałam z podłogi i podeszłam do drzwi, zerknęłam przez lekko uchylone. Widziałam jak w progu stoi średniego wzrostu blondynka, była ładna. Nie była wychudzona, ale zgrabna. W czarnej tunice i lateksowych legginsach prezentowała się całkiem nieźle. Musiała przyjechać samochodem, bo przecież nie przyszłaby tutaj na nogach na krótki rękaw. Dziecko jednak miało na sobie polarek. Mój Boże! Dziecko? Przecież Grey był bezpłodny. Może się taki stal później? Pytałam sama siebie.

– Powinnam cię zaskarżyć za to co mi zrobiłeś! – krzyknęła kobieta.

– Sama się zgodziłaś – wypomniał jej Krystian także lekko się unosząc.

– Bo nie sądziłam, że jesteś takim popaprańcem! Ojciec mojej córki jest zboczonym skurwysynem, ciekawe jak jej to wyjaśnię gdy dorośnie.

– Zamknij się.

– A może właśnie nie? Może powinnam wykrzyczeć całemu światu, najlepiej w twarz twojej szefowej, wtedy na pewno nie pozwoliłaby pracować ci z dziećmi. Jesteś sa… – Kobiecie nie było dane dokończyć. Padł huk, niczym wystrzał petardy, naprawdę głośny huk. Nie widziałam samego uderzenia, jakoś mój wzrok go nie zarejestrował. Kobieta chwyciła się za policzek i zaczęła płakać, głośno. Krystian stał niczym sparaliżowany. Dziecko coś krzyknęło, bez większego znaczenia i też płakało.

– Jesteś popieprzony – powiedziała kobieta przez łzy, nawet się pośliniła. Chwyciła dziecko za dłoń, odepchnęła lekko Krystiana.

– Ona zostaje! – warknął Krystian i pociągnął małą za ramie w swoim kierunku. Następnie zatrzasnął drzwi.

Kobieta zaczęła w nie walić, coś krzyknęła, ale nie zrozumiałam co, a potem odeszła, bo słychać było jej kroki na klatce. Dziecko dalej płakało. Dziewczynka miała ładne włosy, taki sam kolor jak Krystiana, ale końcówki jej zjaśniały chyba od słońca. Miała więc naturalne pasemka.

– Chodź do mnie Aniu – powiedział i przykucnął przy tej małej. Chciał ją uściskać, ale go odepchnęła. – Nie zachowuj się jak twoja matka! – warknął.

Nie mogłam dłużej się temu biernie przyglądać. Wkroczyłam do przedpokoju.

– Co robisz idioto!? – zawołałam i lekko go odepchnęłam od tego dziecka. – Nie widzisz, że ona się ciebie boi.

– W życiu nic jej nie zrobiłem – zapewnił Krystian wstając na równe nogi.

– Wystarczy, że uderzyłeś jej matkę na jej oczach – powiedziałam i przykucnęłam przy tej małej.

– Masz na imię Ania, tak? – zapytałam z uśmiechem.

– Tak – odpowiedziała dziewczynka i podeszła do mnie. Objęła moją szyję. Wtuliła się.

Szkoda mi było tego dziecka, znajdowało się pośrodku chaosu. Jej rodzice niby dorośli, niby dojrzali, a awanturowali się na oczach dziewczynki, która powinna być dla nich najważniejsza. Ważniejsza od urazów, przeszłości, problemów. Ale oczywiście nie była, jak większość dzieci. Zrobiłam w głowie szybki przegląd po ludziach, których znałam i którzy mieli dzieci. Wszyscy się awanturowali i wszyscy na oczach tych niewinnych istot. Nie potrafili dać przykładu własnemu dziecku, opanować się dla jego dobra. Banda idiotów, których powinno się pozamykać w psychiatryku.

Krystian trzasnął drzwiami od kuchni. Później usłyszałam stukot butelek. Nie dość że damski bokser to jeszcze alkoholik – pomyślałam.

– Chodź Aniu, pójdziemy do pokoju – powiedziałam i wzięłam dziewczynkę na ręce. Była ciężka, miała z cztery lata.