Rozdział 2.4 - Hipokryzja i szkolnictwo

Mój kac był niewyobrażalny. A no tak, wróciłem do domu i dalej piłem do telewizora. Właściwie to do polityków. Eliot kiedyś mawiał, że on nie musi się doprowadzać do kaca by było mu niedobrze, wystarczy, że obejrzy kanał, gdzie jest to ludzkie polityczne zoo. Może i miał trochę racji, może dlatego głowa bolała mnie podwójnie.

– O cholera! – warknąłem, bo na zegarze z kukułką widniała godzina za pięć dziewiąta.

Poderwałem się z łóżka i zacząłem w pośpiechu zakładać na siebie ubrania. Świeża, wyprasowana, beżowa koszula, do tego brązowa marynarka i brązowe spodnie na kancik. Krawat tego dnia sobie darowałem, bo żaden nie był zawiązany, a nie chciałem zbędnie tracić czasu.

Piętnaście po dziewiątej zawitałem do klasy. Wszedłem do niej i dostrzegłem woźnego.

– Apel się skończył pięć minut temu, przyprowadziłem pańską klasę.

– Dziękuje – odpowiedziałem wąsatemu panu Mieciowi.

Nie spojrzałem nawet na uczniów. Przeszedłem przed tablicą i zasiadłem pry biurku.

– Wszyscy jesteście? – zapytałem.

Milczeli, słychać było tylko jakieś śmiechy.

– Nie mam dziennika. Od lewej do prawej, nie ma podziału na rzędy. No dalej, przestawiamy się. Imię i nazwisko, szybko.

Odnalazłem jakąś kartkę i długopis z zapalniczką. Skrupulatnie pisałem: Adam Zarzycki, Konrad Chmielewski, Beata Górska, Kazimierz Holka, Marika Kasprzyk, Anastazja Steel…

Znacie takie uczucie jakbyście lecieli w dół, pomimo, że nadal jesteście w tym samym miejscu. Jest to uczucie spadania. Mamy świadomość nieuchronnie zbliżającego się dna, ale mimo tego łudzimy się, że brutalne zderzenie z tym dnem nie nastąpi. Ja też przez chwilę się łudziłem. Pomyślałem, że może to zbieg okoliczności, że może ten głos jest tylko do niej podobny, ale jednak nieco inny, że może te oczy, które teraz bezczelnie na mnie patrzą, to nie są oczy dziewczyny, która widziała mnie nagiego tej nocy.

Notowałem dalej, dokładnie dwadzieścia dwa nazwiska. Uczniów z roku na rok było coraz mniej. Wiedziałem, że jak tak dalej pójdzie, to za dziesięć lat będę musiał zmienić zawód, bo połowę szkół w tym mieście pewnie zlikwidują.

– Dziś podam wam tylko plan na jutro. Jutro wydrukuję resztę i… Kazik wam rozda. – Chłopiec miał tak rzadko spotykane imię, że od razu go zapamiętałem. – Przyjdziesz do mnie na pierwszej lekcji, sala sto dwa. Wszystkie sale z jedynką na początku takie jak sto dwa są na parterze, z dwójką jak dwieście osiem są na pierwszym piętrze, z trójką jak trzysta na górze. Rozumiecie, czy mam wam też dać plan budynku, aby mi się inni nie skarżyli, że moja klasa nie dociera na czas na ich lekcje?

Nikt nie odpowiedział. Czyli albo byli zaspani i zbyt zmęczeni by odpowiadać, albo mnie nie słuchali, albo się mnie bali. Obstawiłem środkowy wariant.

– Zapisujemy… macie coś do pisania? – zapytałem.

– Ja nie panie profesorze. Liczyłam na pana nowoczesność. Może prześle mi pan plan smsem? – zapytała Anastazja.

– Uroczy żart – warknąłem. Podszedłem do jej ławki i rzuciłem mój brudnopis. – Wyrwij sobie kartkę.

Wyrwała, odszedłem do biurka i zacząłem dyktować plan.

– Panie profesorze – zaczęła Ana.

– Co znowu?

– Nie mam długopisu.

Miałem wrażenie, że znalazła się w mojej klasie specjalnie, że to nie przypadek. Dosłownie rosła we mnie z sekundy na sekundę jakaś mania prześladowcza. Dałem jej jednak długopis.

– O ma zapalniczkę, mogę go zatrzymać? – zapytała w kółko zapalając i gasząc ogień.

– Nie. Pisze…

– Pan się nie przedstawił panie profesorze. – Znowu jej głos.

Trzasnąłem pięścią o biurko.

– Mnie się nie przerywa, pierwsza zasada. Nauczyciel ma zawsze racje, druga zasada. Kiedy nauczyciel nie ma racji patrz punkt drugi i punkt pierwszy. Piszemy.

– Mimo wszystko wolałabym wiedzieć z kim mam do czynienia.

– Z diabłem w najczystszej postaci, pisz.

Reszta uczniów zdawała nam się przyglądać. Wydawało mi się, że przenoszą wzrok to ze mnie na nią, to z niej na mnie. Wiedziałem, że ona nie odpuści i poddałem się.

– Krystian Grey, nauczyciel historii, wosu i wychowania fizycznego chłopców, w tym półroczu wyjątkowo też dziewczyn, więc radzę mnie nie denerwować panno Steel bo spotkamy się na bieżni.

– Lubię biegać, ale wolę skakać. – Jej uśmiech, postawa, słowa, gesty, wszystko mnie drażniło i wyprowadzało z równowagi.

– Nie toleruje takiego zachowania. Siedź cicho.

– Ja nie toleruje kłamstwa panie Grey.

– Ja też.

Przeszedłem pół klasy, siedziała w środkowej ławce, środkowego rzędu. Nachyliłem się do niej.

– Udawaj łaskawie, że się nie znamy – wyszeptałem ze złością przez zaciśnięte zęby.

– Hipokryzja jest twoją mocną stroną? – zapytała również szeptem.

– Mam kilka mocniejszych stron, zapewniam, że nie chcesz ich poznać.

Odszedłem od niej.

– Groźby są karalne, prawda? – zapytała. Poczułem, że moja kariera nauczycielska to już zgliszcza. – W tej szkole też? W poprzedniej za nie mnie wywalili – pochwaliła się Ana.

– Coś o sobie opowiecie mi na jutrzejszej lekcji. A teraz notujemy i się żegnamy, bo jestem zmęczony.

– Wygląda pan jak skacowany – wyjaśnić Kazimierz.

– Nie tylko ja tak wyglądam – odrzekłem po objechaniu wzrokiem większości.

Podyktowałem plan, dzieciaki wychodziły z klasy, wszyscy oprócz Anastazji.

– Czego chcesz? – zapytałem nieuprzejmie.

– Powtórki z wczoraj – odpowiedziała.

Podeszła do mnie pewnym krokiem. Miała na sobie wysokie szpilki i krótką, popielatą miniówkę, biała bluzka. Guziki rozpięte tak, że widać było dekolt. Poczułem jej kolano, oparła je na krześle między moimi nogami.

– Skończ! – zawołałem i odepchnąłem ją. – Drzwi są otwarte – wyjaśniłem wstając.

– To może by je pan profesor zamknął. Najlepiej na klucz, tak aby nikt nam nie przeszkadzał.

Ana rozsiadła się wygodnie na krześle obrotowym, na którym jeszcze nie tak dawno sam siedziałem. Rozpinała guziki swojej koszuli. Zamknąłem drzwi do klasy na klucz i postawiłem mapę tak, żeby nie było nic widać przez szybę z zewnątrz. Uśmiechnąłem się do niej szelmowsko.

– Zróbmy to na biurku – wymruczała.