Rozdział 2.8 - Nie odmówiłam

Nadeszła moja kolej na kulnięcie kostką. Wypadło sześć.

– Wychodzę! – wykrzyknęłam.

– Zaraz wypadnie tzy i znowu wrócisz na start – mówiła wesolutko Ania.

– Ja? Chyba żartujesz, ja mam szczęście – wyznałam i dumnie wystawiłam pionek na pole startu.

Następnie kostka wyrzuciła cztery i już miałam powiedzieć „a nie mówiłam”, gdy kulnął Krystian i wyrzucił sześć.

– Wyjdź sobie lepiej – zaproponowałam. W końcu miał jeszcze dwa pionki w tak zwanej rezerwie.

– Ale dlaczego? – dopytywał bezczelnie patrząc mi w oczy. Szedł po tych polach tym niebieskim bałwanem i dotarł aż do mnie. – No, to maleńka, buźki na pożegnanie i spylaj stąd. – No i mnie zdmuchnęło z planszy i znów byłam w rezerwie i znów się męczyłam by wyrzucić sześć.

– Ja wygram – oznajmiła mała Ania. – Bo wy ciągle gonicie za sobą, a ja po prostu idę na psód – wyjaśniła i uśmiechnęła się szeroko, ukazując brak jedynki.

– Teraz ty – powiedział Krystian i podał mi kostkę do ręki. To był taki dziwny magnetyzm. Przeszedł mnie prąd, albo coś na jego wzór. – Ja też to poczułem – wyjaśnił kiedy się na niego spojrzałam.

Nie odpowiedziałam nic, po prostu chwyciłam kostkę, kulnęłam, oczywiście szóstki się nie doczekałam i znów stałam kolejkę. Mogłam przeboleć to, że przegrałam z pięcioletnią dziewczynką, ale nie to, że przegrałam z nauczycielem historii, nie jeśli był nim Krystian Grey.

Po grze w chińczyka z pułapkami miałam już się zbierać do domu, ale Ania mnie zatrzymała. Przykleiła się do mojej nogi i zaczęła płakać.

– Odwiozę cię potem – powiedział błagalnie Krystek.

– I zostawisz ją samą? – zapytałam.

– A fakt, nie pomyślałem.

– Nie idź, nie idź. Tato, niech ona nie idzie – Ania zaczęła się już rozklejać.

– No to taksówka. Zamówię i opłacę – powiedział szybko ojciec dziewczynki.

– Ania, ale teraz już się nie bawimy, bo jest dziesiąta w nocy. Teraz siusiu, paciorek i spać, co ty na to?

– A bajka? – zapytało to małe, wredne, podobne do ojca. Wbiło we mnie te oczyska niczym on, a takiemu spojrzeniu przecież nie dało się odmówić.

– Dobrze, opowiem ci bajkę, ale pójdziesz grzecznie spać.

– Może, może, moze pójde – powiedziała dziewczynka podskakując, kręcąc się dookoła i klaskając w dłonie.

– Ania, tata jest zmęczony, Anastazja też. Daj nam odetchnąć.

– Już wiem jak odetchniecie – wyznała mała chłopczyca. – Opowiecie mi bajkę razem, tak jak to się robi w przedszkolu. Każde z was będzie mówiło po zdaniu.

– Nie ma mowy, to nie najlepszy pomysł – wyznał Krystian biorąc małą na ręce i niosąc do łóżka, była już w piżamce.

– A co? Boisz się, że moje wstawki będą lepsze? – zapytałam i nie mogłam się powstrzymać przed klepnięciem Krystiana w tyłek.

– Nie rób mi tak – syknął przez zęby i położył małą Anie do łóżka.

– Opowiadajcie! – poganiała nas dziewczynka.

– Kobiety mają pierwszeństwo – rzucił mi wyzwanie. Nienawidziłam u niego tego spojrzenia, jakby miał się za lepszego.

– Dawno, dawno temu, było sobie potężne królestwo ciemności.

– W tym królestwie wszyscy ciężko pracowali by zadowolić króla – dopowiedział Krystian.

– A król był bestią…

– Nie plagiatuj disneya – zwrócił się do mnie z szerokim uśmiechem.

– Daj mi dokończyć. Był cholernie przystojną bestią…

– Pamiętaj, że to bajka dla dzieci – upomniał.

– Przerywasz mi ciągle. – Byłam już naprawdę bardzo zirytowana.

– Tato przestań.

– Właśnie, przestań. Królem był bestia, cholernie przystojny, o mrocznym sercu jak całe jego królestwo.

– Całe królestwo miało mroczne serce? – zapytał Krystek.

– Co czego pijesz?

– Do nieskładności.

– Znalazł się pan poprawny i idealny. Dopowiadaj swój kawałek, zamiast się czepiać mojego.

– Mów, tato, mów.

– Już, Aniu, tylko mnie ta kobieta wyprowadza z równowagi.

– Uważaj abyś w takim momencie nie stał nad przepaścią, łatwo wtedy spaść.

– Mam wrażenie, że przy tobie już lecą w dół.

– Daj mi znać jak będziesz się zbliżał do płaszczyzny, chcę widzieć jak się rozbijasz.

– Haha, ha. Ma panienka Steel poczucie humoru, widzę.

– Wiecie co? To ja już lepiej pójdę spać bez bajki – powiedziała z westchnieniem Ania. Odwróciła się na bok, przytuliła do kaczora Donalda i zamknęła oczka.

Krystian niczym troskliwy tatuś, okrył córkę kołdrą, przyciemnił światło i pozostawił uchylone drzwi. Znaleźliśmy się w przedpokoju, dzielił nas niespełna metr.

– Dziękuje – powiedział.

– Nie ma za co. Sam też byś sobie poradził.

– Nie mam podejścia do dzieci.

– Zauważyłam, ale tego się można nauczyć. Kilka treningów i będzie wporzo – Uderzyłam żartobliwie w jego ramie z pięści.

– Będzie wporzo, mówisz? – zapytał i wykonał taki sam ruch.

– Ej, kobiet się nie bije.

– Haha, większej bzdury w życiu nie słyszałem. Chodź, napijemy się piwa.

Przystałam na te propozycje i weszłam do kuchni za Krystianem. Mężczyzna już otworzył jedno z piw i postawił na starym stole. Chwycił za drugą butelkę i nagle się zatrzymał.

– A ty jesteś pewna, że ja mogę ci dać alkohol? – zapytał.

– No a czemu by nie?

– No bo ty chyba jesteś nieletnia.

– Sranie w banie – powiedziałam wesolutko i chwyciła za to już otwarte piwo, zrobiłam kilka łyków. – No pij też, mam pić sama?

– Nie, nie. Już sobie otwieram. – Krystian zdawał się pożerać mnie wzrokiem, chłonął mnie całą i nigdy nie miał dość, choć czasami nie potrafił ze mną wytrzymać. To wszystko dało się wyczytać w jego szarych oczach.

Usiadł na krześle, w taki sposób by jego oparcie znajdowało się między nogami. Poruszył szczęką jakby żuł gumę. Był cholernie przystojny jak ta bestia z mojego wymyślonego królestwa.

– Pije piwo z własnym nauczycielem.

– Ja z uczennicą, które z nas bardziej grzeszy?

– To można poddać pod głębszą analizę. Wszystko zależy od tego jakie ma pan zamiary, panie Grey? – zapytałam z kokieternym spojrzeniem i wsunęłam stopę między szczebelki oparcia krzesła. Dotknęłam jego krocza akurat gdy pił piwo. Zakrztusił się i polał gdy mocniej docisnęłam.

– Panienka Anastazja Steel ma widzę bardzo brudne zamiary.

– Brudne to można mieć myśli, zamiary są tylko zamiarami.

– Jakie więc są twoje tylko zamiary? – zapytał i przybliżył nieco swoją twarz w moją stronę.

– Czyste jak łza.

– Nie mogę być brudne, ale mogę być czyste? – zdziwił się.

– Tak działają tylko moje zamiary – wyjaśniłam.

– Chodźmy do łóżka – rzucił mi na pożarcie niemoralną propozycje mój wychowawca. I jak ja miałam zareagować? Nie wiem, ale wiem jak zareagowałam – nie odmówiłam.