Rozdział 2.9 - Dokończona bajka

Leżałam w łóżku Krystiana Greya! Sama w to nie wierzyłam. Jego szare oczy lśniły niczym gwiazdy nade mną, jego wargi znajdowały się kilka centymetrów od moich.

– Nie umiem się kochać – wypowiedział nagle z lekkim zażenowaniem. Uśmiechnęłam się i trąciłam jego klatkę dłonią. Był ode mnie sporo silniejszy, ale i tak zmiotło go na bok.

– Tak, wiem o tym. Pan się tylko pieprzy panie Grey, prawda? – zapytałam i dosiadłam go okrakiem, ale nie wsunęłam jeszcze jego penisa w głąb siebie.

– Ana, to nie…

– Co nie? – wyszeptałam tuż przy jego sutku. Językiem nakreśliłam aureolkę. – Nadal nie? – dopytywałam widząc jak zaciska szczęki.

Chciał coś krzyknąć, zaprotestować, ale już wsunęłam go w swoje wnętrze, a mężczyźni mają słabą silną wolę. Ledwie co odmawiają tego doznania które ich jeszcze ni dotyka, a gdy już dotknie to na odmowe nie ma szans.

Rozpoczęłam szalony i szybki bieg ku rozkoszy i byłam już blisko gdy Krystian mi przeszkodził. Nagle niepostrzeżenie się podniósł do siadu, chwycił za moje sutki, ścisnął je. Potem wypuścił je z uścisku by objąć moje plecy. Dziwne uczucie, taki splot każdego fragmentu ciała, włącznie z językami. Bawiliśmy się tak do upadłego. Kiedy jedno było bliskie spełnienia, to drugie z nas przerywało. W końcu nie mieliśmy już sił i musieliśmy się temu poddać, musieliśmy spić zachłannie doznania do końca.

– Wiesz, że jesteś piękna – wyszeptał mi do ucha obejmując od tyłu.

– Wiem.

Wiedziałam, że jestem piękna, ale nie wiedziałam czemu się zaśmiał i to w głos. Był nauczycielem, nie powinien wyśmiewać swojej uczennicy.

– Bo się zamknę w sobie – uprzedziłam.

– Ale dlaczego? – zapytał miękko.

– Bo się nabijasz z oczywistej oczywistości prawdziwej.

– Że co? Że jak? – Przejechał opuszkiem od mojego pośladka aż do karku.

– Śmiejesz się z moich odpowiedzi.

– Lubię cię.

– Ja ciebie nie – odpowiedziałam. – Postawiłeś mi dwa za sprawdzian.

– Bo jakieś banialuki tam powpisywałaś. Kiedy był zjazd gnieźnieński? Pamiętasz swoją odpowiedź?

– Tak – odpowiedziałam z uśmiechem i wywinęłam się z jego objęcia by obrócić twarzą w jego stronę. – Z pewnością po powstaniu Gniezna. Nie zaprzeczysz, że to prawda, prawda?

– Ana, trzeba było podać datę.

– W poleceniu nie było o tym słowa. To samo z chrzęstem Polski. Był wtedy gdy panował Mieszko pierwszy, a Polska nie miała Króla, bo on był księciem.

– Anastazja, a rok?

– Nie przerywaj mi, nie było w poleceniu nic o roku. Podajesz niejasne pytania. Źle je formułujesz, a potem zaniżasz oceny zdolnym uczniom, takim jak ja. – Krystian przewrócił swoimi szarymi oczami.

– Twoja kartkówka to był stek bzdur, lania wody…

– Nie prawda, podawałam odpowiedzi na pytania, a ty…

– No co?

– Wkurwiasz mnie.

– Grzeczniej. – poczułam pieczenie na jednym z pośladków. – Jestem starszy. Nie wypada byś na mnie klęła.

– A wypada byś ze mną spał w jednym łóżku? – dopytywałam.

– Oczywiście, że nie. – Więc też go klepnęłam.

– Masz mnie za idiotkę, nie?

– Mam cię za… rozrywkową dziewczynę, która nie przykłada się do nauki.

– Która nie ma wiedzy? – postanowiłam zapytać.

– Historycznej nie masz.

– Chrzest Polski był w 966 roku, a zjazd gnieźnieński[ w 1000. Wtedy Bolesław Chrobry dyskusił  z tym na O.

– Ottonem – przypomniał mi. – Czemu tego nie napisałaś na kartkówce?

– Bo nie pytałeś o daty – wyburczałam. No nienormalny był z niego człowiek. Ile razy można było potarzać to samo, a on nadal nie rozumiał, że to jego wina. Do cholery, co za idiota.

– Ana, idźmy spać. Jestem zmęczony.

– Moją obecnością?

– Tym, że ci się buzia nie zamyka.

– Raz mi się zamknęła.

– Gdy cię całowałem.

– Znam kilka innych niż zamykanie ust pocałunkiem.

– Jakich?

– Moja tajemnica – odburknął i zamknął oczy.

– Krystian! – uderzyłam go w ramie. – Nie umiem spać w nowych miejscach.

– A ja nie umiem wstać gdy nie spałem!

– Ania ci budzi, z pewnością.

– Śpij już – rzekł przeciągle.

– Nie możesz zasnąć, nie teraz. Chciałam ci opowiedzieć moją bajkę.

– Jutro! – krzyknął.

– Dziś.

– Jutro!

– Jest ważna! – wykrzyknęłam. – Masz nie spać i słuchać.

– A potem dasz mi spać?

– Eheś. – Uśmiechnęłam się do niego szeroko.

– To mów, byleby szybko.

– W królestwie panował bestia, cholerni przystojny. Królestwo było małe, ograniczało się do jednej klasy zbitej z kujownów, nudziarzy, popaprańców i tłumanów w liczbie dwadzieścia trzy osoby. – Krystian otworzył szeroko oczy, wiedziałam, że to na niego zadziała. Zdał sobie sprawę, że mówię o nim. – Bestia nie miał śladu po oparzeniu na twarzy, ani gęby potwora, miał mroczne serce. Skrywał w nim na dnie swoją wielką tajemnice.  – Krystiana oczy stały się jeszcze szersze. Normalnie jak spodki ufo, aż błyszczały szarością z lekkim przerażeniem. – Bestia był naznaczony pewnym piętnem, seksualnym piętnem. Był sadomasochistą, prawda? – zapytałam nagle.

Krystian odchrząknął. Zbierał się jakby miał coś powiedzieć. Był lekko przerażony.

– Czemu milczysz panie Grey? Nie przejmuj się, to tylko bajka. Dobranoc panie Grey. – Widziałam jak Krystian zaciska zęby na dolnej wardze swoich uśmiechniętych ust. Odwróciłam się do niego tyłkiem, ułożyłam wygodnie i zamknęłam oczy. W końcu po krótkiej bajce mieliśmy iść spać. Zamierzałam więc posłusznie odpłynąć w krainę Morfeusza.

Zapowiadam, że mamy dopiero prolog i dwa pierwsze rozdziały za sobą, bo jak zauważyliście po numeracji umieszczam je we fragmentach ;)

Zapowiadam wam, że od trzeciego rozdziału (czyli od tego co teraz nastąpi) zaczyna się robić dużo ciekawiej niż dotychczas...