Rozdział 3.1 - Krystian Grey popierdolony na milion pięćset sposobów

– To tylko jednorazowy seks – powtarzałam sobie. Jednorazowy… taa… akurat. Moja podświadomość właśnie wygięła usta wyrażając swoje wielkie niedowierzanie. Na Boga, moja podświadomość bywa bardziej sukowata niż moja matka. Pewnie nie uwierzycie, ale właśnie znajdowałam się w nauczycielskiej toalecie, siedziałam na zamkniętej muszli klozetowej i poprawiałam usta czerwoną szminką. Była to ulubiona szminka Krystiana Greya, mojego wychowawcy… ale pomińmy ten zbyteczny i niewdzięczny tytuł, bo nie oddaje on w pełni jego uroku.

Symbolika zetknięcia pięści z drzwiami – dwa szybkie, trzy wolne i dwa szybkie. Już wiedziałam, że to on. Otworzyłam drzwi i rzuciłam się jemu na szyje.

– Spokojnie, Mała. – Ścisnął moje nadgarstki jakby parzył go dotyk moich rąk i chciał się przed nim uchronić. – Mamy pięć minut, wyszedłem tylko po dziennik – dodał z chłopięcym uśmiechem.

Chwyciłam za bordowy krawat jaki miał na sobie. Czyżby szykowała się jakaś rada, przecież on nie chodzi w krawacie tak na co dzień? Pytania były jednak teraz zbędne, zastąpiły je pocałunki. Moje palce w jego włosach, w niektórych miejscach sztywnych od żelu, w innych miękkie niczym po prysznicu czy wyjściu od profesjonalnego fryzjera. Czułam jak wsuwa swoja dużą lewą dłoń pod spódniczkę.

– Ona jest stanowczo za krótka – rzucił i znów przywarł do moich ust. Odepchnęłam go delikatnie by mieć możliwość rozpięcia górnych guzików koszuli, ściągnęłam ją przez głowę. Oczywiście mi pomógł.

– Pewnie, najlepiej jakbym nosiła worek pokutny – wysyczałam przygryzając jednocześnie jego dolną wargę.

– Boli – powiedział przez zęby jednocześnie rozpinając pasek jaki miał przy spodniach. Sprzączka nerwowo zaskowyczała.

– Kocham ci sprawiać… – Zamknął mi usta dłonią i wejrzał na drzwi.

– Ciiicho – wyszeptał i podsadził mnie bym stanęła na desce. Drzwi zaskrzypiały. Zastanawiałam się czy ktoś wyszedł czy wszedł. Krystian nagle spoważniał, ale nie wyglądał jakby się bał. Miał wymiętą, białą koszule, której niektóre brzegi wyszły z opinających jego biodra czarnych dżinsów.

Krystian odblokował zasuwkę w drzwiach, wyciągnęłam dłonie by chwycić za jego ramie i go powstrzymać, ale efekt był taki, że przez swoja niezdarność wpadłam na niego i razem wylecieliśmy z kabiny ledwie co utrzymując równowagę przed upadkiem. Krystian zatrzymał się na parapecie, a ja na jego plecach.

– Nigdy mnie nie słuchasz – oczywiście zarzut skierowany był do mnie.

– Byłam cicho. – Uznałam, że jego oskarżenie było całkowicie niesłuszne.

Spojrzał na mnie jakoś tak surowo, zmarszczył brwi, uśmiechnął się jak ktoś kto chce powiedzieć „o co kaman?”.

– Miałaś się nie ruszać.

– Taki rozkaz nie padł panie sierżancie.

– Ana…

– No co? Powiedziałeś tylko „ciiichoooo”, a nie „nie ruszaj się, proszę”. – Krystian się zaśmiał.

– Jeszcze mam cię prosić, też coś. Skąd ty miewasz dziewczyno takie pomysły, z kosmosu? Poza tym to, że masz się nie ruszać było wypowiedziane, ale niewerbalnie.

– Wybacz, panie Grey, nie czytam panu w myślach. – Przewróciłam oczami i udałam minkę mówiącą „jakże mi przykro”.

– Najchętniej bym cię sprał.

– Tu i teraz? – zapytałam z uroczym uśmiechem. On także się uśmiechnął, przygryzł dolną wargę i odchylił głowę nieco w tył.

– Aby cała szkoła słyszała jak wrzeszczysz?

– Ja wcale nie wrzeszczę.

– Wczoraj wrzeszczałaś – wytknął mi.

– Bo mnie zabolało – wyjaśniłam.

– A wiesz co jest najlepsze? Że ja tobie wczoraj wcale nie chciałem niczego zrobić. – Nie rozumiałam po co ludzie zadają pytania, jeśli potem sami sobie na nie odpowiadają, ale tym razem postanowiłam zachować tę uwagę dla samej siebie. Kto wie, może kiedyś się nią z Krystianem podzielę? W końcu on często stawiał pytania, a potem sam udzielał na nie odpowiedzi.

– To twoje dni się dzielą na chciałem i nie chciałem? – dopytywałam.

– Moje dni się dzielą na lepsze i na gorsze – odpowiedział. Wzruszyłam ramionami.

– Czyli nie jesteś nikim ciekawym pod tym względem. Każdego dni dzielą się na lepsze i na gorsze, panie Grey.

– Skończ do mnie mówić panie Grey, bo wprowadzasz mnie w nieodpowiedni klimat – stwierdził i zaczął poprawiać swoją koszule. Znów przykładnie wsunął ją w spodnie, poprawił krawat i marynarkę. Wrócił do toalety po moją koszulę. – Załóż – polecił.

– Naprawdę nie chcesz bym mówiła ci na panie. – Ostatnie słowo wypowiedziałam niezwykle seksownie, a przynajmniej tak mi się wydawało.

– Wprowadzasz mnie w zły klimat Ana. Naprawdę cię lubię, ale…

– Ale nie chcesz mnie już pieprzyć po kątach w szkole?

– Nigdy cię nie pieprzyłem w szkole, to byłby pierwszy raz, ale ktoś nam przeszkodził. – Że też faceci zawsze muszą być tak cholernie konkretni. Pieprzył czy nie pieprzył, co za różnica, ochotę miał, a zgrzeszyć można nie tylko czynem, ale i gestem… myślą się znaczy też można zgrzeszyć.

– Czyli mam ci nie mówić już panie Grey? – dopytywałam znów w seksowny sposób, znów przygryzłam wargę, wiedziałam jak to go podnieca.

– Włóż bluzkę, bo jeszcze ktoś wejdzie – rzekł poważnie. Odwrócił się do mnie plecami, spojrzał w okno.

– Nie umiesz odpowiedzieć mi na najprostsze pytanie? A ponoć jesteś mądry – zadrwiłam.

Odwrócił się, przybrał na twarz bezczelny uśmiech.

– Jestem spłukany, nie nadaje się na twojego klienta – rzucił bezczelnie. Zabolało. Czemu zabolało? Przecież nie powinno boleć? Przecież skrzywdzić nas mogą tylko słowa bliskich, nigdy obcych, czyż nie?

– Wyobraź sobie, że czasami pieprze się też dla przyjemności – rzuciłam zaciągając bluzkę na swoje smukłe ciało, które mogłoby być lepiej wyrzeźbione, a nie po prostu chude.

– Naprawdę? Zdawało mi się, że takie jak ty nigdy nie robią tego za darmo. – Patrzył mi w oczy, bezczelnie. Pociągnęłam mu z liścia, najmocniej jak tylko potrafiłam. Obrócił twarzy, zacisnął zęby, przymknął oczy, ale tylko na ułamki sekundy, potem uniósł dłoń, jakby się przymierzył do uderzenia. Instynktownie skuliłam się i wyciągnęłam dłonie do góry by ochronić swoje ciało przed ciosem. Złapał mnie za nadgarstek jednej ręki. Szarpnął. – Skończ grać w tę grę, rozumiesz? – wysyczał.

– Dlaczego?

– Bo następnym razem mogę się nie powstrzymać i ci oddać.

– To znowu bym ci wtedy oddała – rzuciłam pewna siebie, wyprostowałam się bojowo.

– Przed chwilą kuliłaś się ze strachu, a teraz zgrywasz hoiraczkę?

– Ja przynajmniej nie boję się pytań – rzuciłam do niego, odwróciłam się na pięcie i skierowałam do wyjścia z łazienki.

– Nie mów na mnie panie Grey, bo zaczniesz niebezpieczną zabawę, która może się nie skończyć. – Wyminął mnie, wyszedł pierwszy. Był umazany moją szminką, wiedziałam o tym, ale nie zatrzymałam go. Burak jeden, obraził mnie, to niech teraz się ośmieszy przed tymi z innej klasy. Sama jednak zmyłam szminkę ze swoich ust, by nie zostać posądzoną przez rówieśników o sypianie z nauczycielem, który do najbardziej uwielbianych to nie należał.

Wróciłam na matematykę.

– Gdzie byłaś? – zapytała ta brylownica. Bryle to miała takie, że nawet kret by przez nie świat widział.

– W toalecie – odpowiedziałam i skierowałam się do ławki.

– Nie kłam, Eliasz był cię szukać. – Imię Eliasz od razu skojarzyło mi się z imieniem Eliot. Wymiotować mi się chciało na wszystko co jest podobnie brzmiące. Przypominało mi to o kłamstwie przystojnego, seksownego i za razem niezwykle popierdolonego na milion pięćset sposobów Krystiana Greya.

– Był mnie szukać w damskiej?

– Byłem nawet w nauczycielskiej – odpowiedział z zadziornym uśmiechem mój rówieśnik.

– Tak? Doprawdy? To ty naprawdę popierdolony jesteś.

– Anastazja Steel! – podniosła głos brylownica, ona nawet nazwisko miała podobne do przezwiska jakie jej nadałam, Brylska. Roześmiałam się sama do siebie. – Z czego się cieszysz?

– Nie mam już miejsca na uwagi, pani Brylska. – Wtedy to już się roześmiałam na całego. Po prostu nie mogłam się powstrzymać.

– Ty coś brałaś? Steel, mówię do ciebie. – Od jej tonu, głosu i poruszenia w klasie jeszcze większego ataku śmiechu dostałam. – Do dyrektora, ale już! – krzyknęła.

– Proszę pani profesor Aneto Brylsko. – Dłuższego zwrotu do adresata już ten kujon, Adam nie mógł wymyślić. – Bo dyrektorki Kurzyńskiej dzisiaj nie ma, a wicedyrektor Waldemard jest na wycieczce i…

– Starczy Adaś, starczy. Anastazjo Steel, poszukaj wychowawcy i przyjdź z nim do tej sali pod koniec lekcji. Nie chcę cię widzieć bez pana Greya. – Jakiego pana? Przecież to po prostu Krystek jest. Oczywiście nie wypowiedziałam swoich myśli na głos, zamiast tego roześmiałam się jeszcze głośniej, ale zgięta w pół od śmiechu jakoś wytoczyła się z klasy i ruszyłam pod dwadzieścia jeden.

Nie pukałam, po prostu wdarłam się do środka. Rozejrzałam się po sali… ostatnia klasa, większość nieobecnych, albo tylko tyle ich dotrwało do matury. Mój wychowawca siedział przy biurku, patrzył na mnie jakoś tak nieobecnie, ale jakby wściekle. Nie miał już na sobie śladów szminki, czyli któryś z uczniów musiał mu oddać przysługę i nie był zmuszony chodzić przyozdobiony czerwonym malowidłem cały dzień po szkole. Mój wychowawca lampił się na mnie, a ja nie wiedziałam jak zacząć, przecież nie wolno mi było mówić do niego „panie Grey”, sam mi tego zabronił. Trudno. Postanowiłam dać mu nauczkę by sam tego żałował.

– Siema Krystian. – Wszyscy zaczęli się śmiać, oprócz tego do którego się zwracałam. On za to wstał, pokazał mi drzwi.

– Wyjdź – rzekł ostro, za ostro, jakby żarty się skończyły, ale postanowiłam nie dać za wygraną.

– Nie mogę, bo jak wrócę bez ciebie, to ta stara pudernica nie… – Znów śmich klasy zakłócił moją wypowiedź. Przez ten cały kabaret już całkowicie zapomniałam co miałam powiedzieć. – Ała – wyrwało się z moich ust gdy poczułam jak stalowy uścisk krystianowskiej dłoni zaciska się na moim ramieniu. Wyprowadził mnie z klasy, pchnął na ścianę, odbiłam się od niej plecami, a potem mnie do niej przygwoździł trzymając prawą rękę na moim ramieniu, a prawą mi wygrażając.

– Przeginasz, rozumiesz to słowo, czy za trudne?

– Rozumiem, ale czegoś nie rozumiem. – Uśmiechnęłam się. – Przecież sam nie kazałeś bym mówiła do ciebie „Panie Grey”, to przestałam, więc wtf?

– Nie wykrzywiaj tak ust – zwrócił mi uwagę. Przestałam więc wykrzywiać usta, za to przewróciłam oczami. Krystian wciągnął powietrze do płuc jakby powstrzymywał wkurwienie. – Dobrze wiesz w jakim kontekście i w jakich sytuacjach masz tych słów nie wypowiadać, tak?

– Nie, bo nie czytam ci w myślach. Nie kazałeś to nie kazałeś, więc nie będę.

– A od kiedy ty taka posłuszna?

–Nie rozumiem cię, stary, wiesz? Nie słucham się to źle, słucham się to jeszcze gorzej…

– Ana, ja nie wiem co z tobą jest nie tak, ale ty nawet chcąc się słuchać jesteś nieznośna – wyszeptał złowieszczo, jakby syczał i pluł jadem.

– A może to z tobą jest coś nie tak?

– W to akurat nie wątpię. Stoję tu i jeszcze z tobą rozmawiam, zamiast dać ci w dupę.

– Może skończ mi grozić i w końcu to zrób – rzuciłam mu wyzwanie.

– Dobrze wiesz, że potrafię.

– Tylko w chwili emocji i w czterech ścianach swojego mieszkania. Nie masz jaj by uderzyć mnie w miejscu swojej pracy. – Patrzyłam mu w oczy, jego tęczówki i źrenice zaczęły nerwowo drgać i poruszać się od prawej do lewej, od lewej do prawej.

– Musimy to zakończyć – rzekł wymownie. Położył lewą dłoń na ścianie, nad moją głową. – To już za długo trwa i zaczyna się robić niebezpiecznie.

– A możemy później to zakańczać?

– A możesz dać mi prowadzić lekcje? Mogę prosić o choć jeden dzień od poniedziałku do piątku, który będzie spokojny, bez żadnego twojego wyskoku, czy to dla ciebie za dużo?

– Mogę się postarać, ale nic nie obiecuje. Po dzwonku masz iść ze mną do klasy, ta stara pudernica…

– Kto?

– Brylska.

– Pani profesor Brylska jak już.

– No mówię przecież że brylownica.

– Anastazjo.

– Krystianie.

– Anastazjo – tym razem wypowiedział moje imię inaczej niż przed sekundami. Jakby z nutką… czego? Romantyzmu. Moja podświadomość zrobiła duże oczy pełne przerażenia, a wewnętrzna bogini utworzyła dziubek z ust czekając na pocałunek niczym książę zamieniony w okropną ropuchę przez złego czarodzieja.

– Krystianie – przyjęłam jego grę pełnymi garściami. Też przybrałam pozytywny, podniecający tembr głosu.

– Anastazjo. – Przybliżył się na tyle, że dotknął moich warg swoimi wargami. Rozchyliłam je posłusznie, wdarł między nie czubek swojego języka. Zabrzmiał dzwonek na przerwę. Krystian w sekundę się ode mnie odsunął i odwrócił plecami. Moje serce przyśpieszyło bicie, także zaczęłam się rozglądać czy oby na pewno nikt się w nas uważniej nie wpatruje.