Rozdział 3.3 - Psa nie, ale sukę już tak

Wróciłem na lekcje, w końcu co innego miałem zrobić? Targać ją siłą do klasy? Usiadłem na krześle, jednemu uczniowi z pierwszej ławki podałem płytę oraz klucz do szafki, w której schowany był telewizor.

– Włącz, dzieciaku – poleciłem małolatowi w dresach i bejsbolowej czapeczce. – Godło wisi, krzyż wisi, a ty…

– Już zdejmuje, zapomniałem – przerwał mi. – Dzwoni panu telefon.

Zerknąłem na blat biurka, autentycznie moja komórka miała podświetlony ekranik, ale nie dzwoniła, to był sms. Odpisałem Leili, że właściwie mogę rozmawiać.

– Oglądajcie sobie sami, za pięć minut wrócę.

– Ciekawe którą z nauczycielek posuwa, na poprzedniej też wychodził – usłyszałem takie zdania, ale nie miałem już czasu by zwrócić im uwagę. Mój telefon ponownie się podświetlił.

– No witam panienkę – zacząłem z uśmiechem i skierowałem swoje kroki do parapetu, zerknąłem za jesienną pogodę za oknem. Wiało i zbierało się na deszcz, było naprawdę nieprzyjemnie.

– Mąż będzie dziś dłużej w pracy – usłyszałem. – Wpadniesz? – rozpaczliwe wołanie niczym o odrobine tlenu, właściwie powinno mnie to dowartościować jako mężczyznę, ale nie dowartościowywało. Czułem się winny, że uprawiam seks z żoną obcego faceta, z drugiej jednak strony nie dziwię się, że ta żona dusi się w małżeństwie.

– Lepiej ty do mnie, będzie bezpieczniej.

– Przygotujesz coś specjalnego, panie? – zapytała.

– Oczywiście, że tak. Posprzątasz mi mieszkanie – odpowiedziałem. – Do zobaczenia, Leila.

– Do widzenia panie Ka. – Rozłączyła się, a ja wróciłem do klasy. Wejrzałem w szybę, mój samochód stał, obok niego Ana i chyba pisała smsa. Niedowidziałem z tak daleka. Wreszcie ruszyła swój tyłek, gdy zaczęło kropić z nieba. Dlaczego tak się nią przejmowałem, przecież to zupełnie nie w moim stylu? W końcu nie łączył nas żaden układ.

Zanim opuściłem gmach szkoły zaczepił mnie nauczyciel informatyki.

– Anastazja Steel, to z twojej klasy?

– Z mojej, a co? – zapytałem. Wyczuwałem kłopoty.

– Zainfekowała cały system, pobrała wirus, a wiesz dlaczego?

– Przypadkiem? – zapytałem z nadzieją.

– Nie, bezczelnie patrząc mi w oczy, na pytanie „co ty zrobiłaś?”, odpowiedziała „a było trzeba kazać mi dokończyć śniadanie, to nie miałby pan tyle roboty teraz, idę zjeść na zewnątrz”. Wyszła. Krystian, wezwałem jej rodziców, zadzwonił rzekomo ojciec, że nie ma czasu na pierdoły, że jak w szkole sobie z dziećmi nie radzimy to nie jego sprawa, on w domu nie ma problemów. Z jakiej ona rodziny pochodzi?

– Z rozbitej. Nie widziałem jej ojca. Może zjawi się na wywiadówce, wtedy z nim pogadam. Naprawiłeś jakoś te komputery? – Położyłem Darkowi dłoń na ramieniu i spojrzałem w oczy.

– Po dwóch godzinach. – Uśmiechnąłem się, po prostu nie mogłem się powstrzymać.

– Wybacz, lecę już do domu. Najważniejsze, że wszystko opanowane.

Nie wyszedłem z budynku, choć byłem już jedną nogą na zewnątrz.

– Panie Grey. – To był głos Edyty, uczyła chemii.

– Tak? – zapytałem zaciskając zęby i odwracając się w stronę koleżanki z pracy.

– Dziewczyna z pańskiej klasy…

– Niech pani nie kończy, naprawdę pani nie musi. Co zrobiła?

– Wie pan o kim mówię?

– Powiedzmy, że zapomniałem wpisać do CV, że posiadam dar jasnowidzenia. O Anastazje chodzi, prawda?

– Tak. Wyobrazi sobie pan, że prowadzę lekcje o alkoholach.

– No, potrafię sobie to wyobrazić.

– I wpada dziewczyna, spóźniona, pytam ją o podstawę, co to jest alkohol, a ona z uśmiechem odpowiada, że napój wyskokowy. Potem całą lekcje marudzi kiedy w końcu nauczę ją czegoś pożytecznego, choćby podam wzór na amfetaminę. Przy niej nie da się prowadzić lekcji. Proszę coś z tym zrobić. I na radzie z pewnością poruszę temat tej dziewczyny.

– Oczywiście – odrzekłem i przepuściłem kobietę w drzwiach.

Minąłem próg, ucieszyłem się, że tematyka Anastazji Steel już za mną. Teraz tylko pozostało dostać się do samochodu niezauważonym.

– Panie Grey? – Odwróciłem się w stronę nowej z kadry nauczycielskiej. Jej spokojny i cichutki głosik poznałbym wszędzie. – Jak dobrze, że to pan. Ja już sobie nie daje rady, ja naprawdę próbowałam z nią porozmawiać, nawet na osobności, by jej nie ośmieszać przy klasie, nie gnębić, ale to nic nie dało.

– Domyślam się, to trudna młoda osoba.

– Pan wie o kim mówię? – Ula wydawała się zaskoczona.

– Mam pewne przypuszczenia, prywatną teorie. Chodzi o Steel prawda? – zmrużyłem oczy, w około wiało, a ja stałem pod łącznikiem wraz z najspokojniejszą i zarazem z najsympatyczniejszą nauczycielką w tej szkole. Nie pojmowałem jak Ana może przeszkadzać komuś z takim sercem i oddaniem.

– Tak. Całą lekcje rozmawia, pisze smsy, a jak jej zwróciłam uwagę, to wie pan co powiedziała? Zapytała się czy mam samochód i że jeśli mam to mam zacząć pilnować szyb. To jest groźba, ja nie wiem z jakiego ona środowiska pochodzi i czy mam tę groźbę brać na… – Ula miała dosłownie łzy w oczach.

– Nie przejmuj się. Anastazja jest pyskata, ale to w głębi duszy dobre, choć trudne dziecko. Z pewnością nie zrobiłaby ci krzywdy. Jest nowa w tym mieście, może chciała się popisać przed kolegami z klasy. Spokojnie, ja to załatwię, obiecuje. – Uśmiechnąłem się ciepło, pożegnałem i w końcu udało mi się zasiąść za kierownicą mojego samochodu.

Wreszcie z dala od Anastazji Steel – pomyślałem rzucając teczką na tylne siedzenie. Odwróciłem się nagle bo usłyszałem otwieranie drzwi.

– Hej, czy podwiezie mnie pan, panie Grey, bo strasznie pada?

Wtedy marszcząc czoło i szukając odpowiednich słów opisujących mój stan doszedłem do wniosku, że czasami już tylko śmiech pomaga. Zaśmiałem się więc.

– No dalej, jedź, bo jeszcze nas ktoś nakryje? – popędzała mnie. Włożyłem kluczyk do stacyjki, przekręciłem go i odjechałem. – Dzięki, że mnie podwozisz.

– A kto powiedział, że cię podwożę? – zapytałem zatrzymując samochód na jednym z parkingów. – Wysiadaj.

– Krystian, ale…

– Wysiadaj, powiedziałem! – warknąłem.

– Czemu się tak gorączkujesz?

– Bo się śpieszę i mam cię dziś po dziurki w nosie!

– Irytujesz się, myślisz, że to zaraźliwe?

– Gdyby tak było to od września w szkole mielibyśmy epidemie. Bo wtedy ty się pojawiłaś.

– Patrz, taka mała, a jaka niebezpieczna jestem – odrzekła z uśmieszkiem. – Możesz już jechać dalej, też się spieszę. – Nie wierzyłem własnym uszom, bezczelna mnie jeszcze popędzała. Wysiadłem z samochodu, trzasnąłem drzwiami, przeszedłem maskę i chciałem otworzyć drzwi od strony pasażera, ale ta małolata zablokowała wszystkie drzwi.

– Ana – zacząłem i popukiwałem w szybę. Wytknęła mi język, potem pokazała faka, na końcu liznęła szybę i to w taki sposób, że zaczęło mi się robić ciasno w bokserkach. – Obiecuje, odwiozę cię! – krzyknęłam. Jakaś pani z pieskiem na mnie zerknęła, jej spojrzenie mówiło, że najchętniej by mnie zganiła ale poszła dalej. Anastazja lekko rozsunęła szybę.

– Ale obiecujesz?

– Tak.

– Słowo nauczyciela?

– Tak.

– Pamiętaj, że jak nie dotrzymasz słowa to możesz stracić pracę. Uwiodłeś uczennice.

– Raczej diabła tasmańskiego w kobiecym wcieleniu – mruknąłem pod nosem.

– Co, co, co tam mówiłeś?

– Nic, przysięgam cię odwieźć dokąd tylko zechcesz, z ręką na sercu. – Położyłem dłoń na lewej stronie klatki piersiowej. – Ana, otwórz już bo leje, jestem cały mokry. – Po brodzie dosłownie ściekał mi deszcz niczym woda pod prysznicem.

– No dobrze, już dobre, w końcu nawet psa by się nie wywaliło z domu na taką pogodę. – Wycisnęła blokadę.

– Fakt – odpowiedziałem obchodząc maskę i wsiadając.

– Widzisz, zgadzasz się ze mną, Krystianku, a mnie chciałeś wywalić na taki deszczyk, no kto by pomyślał, że z ciebie taki brutal bez serca, jak tak mogłeś? Psa nie, a mnie już tak, twoją najlepszą i najgrzeczniejszą uczennice. No kto by pomyślał, by psa nie a mnie tak… – mówiła jakby do siebie, ale oczywiście tak bym wszystko dokładnie słyszał. Zula przy tym gumę i czasami kręciła nią na palcu.

– Psa nie, ale sukę już tak – odpowiedziałem w końcu spoglądając jednocześnie w boczne lusterko czy mogę zmienić pas ruchu.

– Coś ty powiedział?

– To co słyszałaś, a teraz waruj i daj mi prowadzić. – Byłem chamowaty, może nawet trochę za ostry, bo pierwszy raz odkąd ją znam na tak długo zamknęła jadaczkę. Wbiła się w fotel pasażera, zapięła pasy i dalej mlaskała tą gumą rozglądając się na wszystkie strony.  – Wypluj – poleciłem podstawiając swoją lewą dłoń pod jej buzie.

Usłyszałem symboliczne „tfu” i miętowa guma do żucia Anastazji Steel znalazła się w moim posiadaniu. Włożyłem ją do buzi, przeżułem.

– Mogłeś powiedzieć, że chcesz gumę, a myślałam, że tobie przeszkadza to jak żuje. No ale trudno, skoro tak, to sobie wezmę nową. – Już wyjmowała z kieszonki plecaka całą paczkę.

– Ani mi się waż! – warknąłem.

– Boże, nic mi nie wolno, a ponoć ludzie mają wolną wolę.

– Wolną wolę miej sobie poza drzwiami mojego samochodu, jasne?

– Jak gwiazda zwana słońce, panie Grey. Teraz skręć w prawo, to już ta klatka, koło rynku. – Skręciłem, zatrzymałem się przed klatką schodową starej kamienicy. – Dziękuje za podwiezienie, panie Grey – rzekła wysiadając. – Do jutra, panie Grey – dodała trzaskając drzwiami tak, że aż dziw, że nie wypadły. Zacisnąłem zęby, znów przeczesałem włosy pod wpływem irytacji i ruszyłem do mieszkania, w końcu dziś miała przyjść Leila.