Rozdział 3.7 - Zaufanie w naszej relacji to podstawa

Przekręciłam klucz w zamku, weszłam najciszej jak tylko się dało. Byłam pod wrażeniem tego co zobaczyłam. Eliot leżał na łóżku, w ubraniu, obok niego leżał Oliwier. Nikoli na początku nie zauważyłam, ale była w środku, między panami. Oli bawił się samolotem zmontowanym z dwóch ołówków. Udawał, że lata nim w powietrzu, a mała chyba usypiała, bo Eliot jej śpiewał.

Nudziła się wśród bibelotów

Kurz wyłapując w suknie złotą

I tylko z dołu perski dywan

Czasami puszczał perskie oko

Odwrócił głowę w moją stronę i puścił mi oczko. Czyli jednak mnie usłyszał i zauważył.

– No śpiewaj, proszę. Dobrze ci szło – zachęcałam.

– Wybiłaś mnie z rytmu i nie pamiętam co było dalej – poskarżył się z miną małego chłopca.

Usiadłam obok niego na łóżku, zabrałam Oliemu ołówki z rączek by przestał się bawić i też zasnął. Przypomniałam sobie tekst piosenki.

Aż dnia pewnego na komodzie

prześliczny książę nagle stanął

Kapelusz miał w zastygłej dłoni

I piękny uśmiech z porcelany

A w niej zabiło małe serce

Co nie jest taką prostą sprawą

I śniła, że dla niego tańczy

A on ukradkiem bije brawo

Zazwyczaj nie śpiewałam przy ludziach, więc głupio się poczułam. Eliot uśmiechnął się do mnie. Miał prześliczny uśmiech, taki jaki mają źli, brojący chłopcy.

– Lecz jakże kruche bywa szczęście. W nietrwałym świecie z porcelany, więc przerwę wam te amory – wtrąciła się Kaśka wchodząc. Zapewne nie zamknęłam drzwi. Podeszła do nas. – Ty jesteś jakimś nowym chłopakiem Any? – zapytała zdziwiona, że na miejscu zastała Eliota, a nie Krystiana.

– Eliot Grey – przedstawił się mężczyzna wyciągając rękę w kierunku Kaśki. Myślałam, że moja przyjaciółka dostanie zawału i to na miejscu. Uścisnęła jego dłoń, pewnie chciała się upewnić, czy Eliot jest prawdziwy, czy oby na pewno nie jest zjawą.

– Kaśka jestem – odpowiedziała. Pochwyciła mnie za ramie i szarpnęła w stronę łazienki. – Za chwilę wrócimy – zwróciła się do Eliota i dzieci.

– Nie śpieszcie się, już nawyknąłem do bycia panem nianią.

Wepchnęła mnie do łazienki, zamknęła drzwi i odkręciła kurki. Woda lała się w sposób bardzo nieoszczędny, a ona milczała. Więc to ja postanowiłam zacząć.

– Też jestem w ciężkim szoku.

– Umawiasz się z Eliotem?

– Nie, nie umawiam się z Eliotem i ten w pokoju to nie jest ten sam Eliot, o którym ty myślisz.

– Ana, naćpałaś się?

– Żałuje, ale nie. Gdybym była naćpana pewnie byłoby mi łatwiej.

– Powiedz mi co Eliot Grey robi w twoim mieszkaniu z moimi dziećmi?

– Usypia je – odpowiedziałam mojej pełnej pretensji koleżance. Usłyszałam jak ktoś wchodzi do mieszkania „oby to był Krystian, oby to był Krystian”.

– Ana, mam dla ciebie…

– Czemu wy w tym domu nie zamykacie drzwi? To jest jakieś mieszkanie przejściowe czy jak? – zapytał Eliot.

– Za chwilę – rzuciłam w stronę brązowego wychodząc z łazienki i wpakowałam do niej Krystiana. – On ci wyjaśni! – krzyknęłam do Kati.

– Ale Ana, co ja mam jej wyjaśnić!?

– Nie wyjdziecie dopóki sobie wszystkiego nie wyjaśnicie! – Dla zaakcentowania nawet zapukałam w drzwi i nada trzymałam klamkę z całych sił chociaż żadne z nich nie spróbowało się wydostać.

– W tym domu jest bardziej popieprzenie niż w moim rodzinnym – rzekł Eliot. – Zrobię sobie kanapkę z czymś zdrowym, widzę, że masz zdrowe pieczywo – wskazał na blat gdzie stał razowy chleb.

– A tak, tak, gość się, nie krępuj.

Przeszyło mnie jego spojrzenie, było inne, powiewało takim magnetyzmem. Te lodowate oczy, gorący uśmiech. W końcu przestał się gapić, a ja byłam w stanie normalnie oddychać.

– Przecież się nie krępuje. – Odwrócił się plecami i zaczął patrzeć co mam w lodówce. – Z serkiem może, jest dietetyczny. Dla was też zrobić?

– Nie, dzięki.

– To dobrze, bo by serka brakło. – Znów się do mnie odwrócił znów puścił mi oczko. Był słodki, taki pałający życiem, młodością… taki beztroski.

W końcu Kaśka i Krystian zaczęli dobijać się do drzwi. Wypuściłam ich. Krystek się na mnie patrzył, tak, tak… ciężko jego spojrzenie ubrać w słowa. Po prostu się lampił jakby starał się mnie rozszyfrować.

– Teraz już wszystko rozumiem – powiedziała do mnie Kati. – A ty – zwróciła się do Krystiana i zrobiła symbol buzi ka kłódkę. Krystek pokiwał głową na tak, chwycił mnie za nadgarstek i wciągnął do łazienki.

– Czego masz nie mówić? – zapytałam zadzierając głowę do góry. Opierałam się łokciami na jego klatce piersiowej. Była twarda, a tak… Krystian był imponująco zbudowany.

– Nie mogę ci powiedzieć – odrzekł dając mi całusa w czubek nosa. – Nie możemy powiedzieć Eliotowi, że Kaśka z nim pisała jako Anastazja.

– Czyli pisałam z nim ja? – pokiwał twierdząco głową. – No dobrze, ale czy możemy już zakręcić wodę, czy czekamy aż poleje się jej tyle, by mojego ojca nie było stać za nią zapłacić?

Uśmiechnął się, złapał moje oba nadgarstki w stalowym uścisku swojej lewej dłoni, wychylił się i zakręcił kurki.

– Zadowoliłem panienkę Steel?

– Tak jest panie Grey. – Jego oczy błysnęły. – Jak to jest z tym sadomasochizmem? – postanowiłam zapytać.

– Skąd pomysł, że w ogóle jestem jakimś masochistą? – Kręcił, było widać, że kręci jak cholera.

– To co z tobą jest nie tak?

– Lubię kontrolę Ana i lubię mieć wpływ na polepszanie życia innym, innym… kobietom.

– W jaki sposób? – Puścił moje ręce. Usiadłam na pralce, byłam cholernie zainteresowana odpowiedzią Krystiana Greya.

Oparł się o wannę, przeczesał włosy z irytacją. Widać było, że coś nie gra. Spiął się.

– Metodami starymi jak świat.

– Jakimi? Proszę o konkrety panie profesorze.

– Anastazjo, zostawmy ten temat.

– Ty wymagasz konkretnych dat na kartkówkach, a mnie nie chcesz podać nawet konkretnych metod – wydrwiłam go.

– Klaps może być zarówno postrachem jak i nagrodą panno Anastazjo Steel.

– Czyli bijesz kobiety? – Zmarszczył brwi.

– Przecież wiesz, że tak. Uderzyłem ciebie.

– A ja myślałem, że się tylko tak zgrywasz. Ale fajnie. – Zeskoczyłam z pralki i poklepałam go po ramieniu. – Teraz jesteś popierdolony na milion pięćset sposobów razy dwakroć. – Już miałam wyjść z łazienki, ale mnie zatrzymał.

– Musisz zacząć się uczyć. Jesteś zdolna. Zasługujesz na lepsze życie niż dawanie dupy za kilka stów czy mniej.

– Moje życie moja sprawa.

– Ana. – Znów jego ręka na moim ramieniu. Otrząsnęłam się i usiłowałam mu wyrwać. Nie trzymał mocno więc to się udało.

– Czego? – zapytałam odwracając się plecami do drzwi.

– Olimpiada z matematyki i dwie godziny w tygodniu więcej zajęć z tego przedmiotu dla osób biorących udział w olimpiadzie.

– No i jaki problem? Nie zapiszę się po prostu i po sprawię.

– Chciałbym byś wzięła w niej udział. – Wstał na nogi, wyprostował się. Wielki robił wrażenie takie, że aż strach się było bać.

– Nie muszę spełniać twoich oczekiwań – powiedziałam znacznie ciszej niż miałam zamiar początkowo.

– Nie, nie musisz, ale pani profesor Brylska już się zapisała, a teraz czy mógłbym cię przeprosić? Chciałbym w końcu wyjść z tej łazienki zanim nabawię się klaustrofobii. – Chwycił za klamkę za moimi plecami. Skubany myślał że mi ucieknie, po tym wszystkim co przez niego musiałam przeżyć.

– O nie, nie, nie, panie Grey. Pan mnie w to wpierdzielił tymi poprawkami, więc teraz pan mnie z tego wyciągnie. Powie pan, że się samodzielnie przygotuje do tej olimpiady, ale nie godzę się na dodatkowe zajęcia z tą suką, rozumiemy się?

– Rozumiemy, ale mam warunek. – Nie musiałam zadawać pytania „jaki”. – Poprawisz resztę ocen.

– Nie dam rady, z resztą nie umiem się uczyć…

– U mnie po lekcjach, ja cię nauczę – zaproponował.

– Twoimi technikami… znaczy tymi no… me-to-da-mi?

– A chcesz? – to pytanie było jak rzucenie wyzwania, a kto znał Anastazje Steel, czyli mnie, wiedział, że ja zawsze przyjmuje wyzwania, nigdy nie tchórzę.

– Chcę. – Wyjęłam dłoń z kieszeni i podałam w jego kierunku. – Umowa stoi, bawimy się na twoich zasadach.

– Tylko moje zasady nie przewidują zabawy panno Steel – rzekł takim seksownym szeptem i uścisnął moją dłoń.

– Jestem na to gotowa. Kiedy, panie Grey?

– W każdy poniedziałek, środę i piątek, panno Steel.

– Zgoda. – Puściłam jego dłoń i wyszłam z łazienki.

– Jeszcze nie zapytałaś jakie mam zasady – szepnął do mojego ucha, przyciągając mnie do siebie obejmując od tyłu.

– Ufam panu, panie Grey – odpowiedziałam. Kaśka i Eliot nas nie słyszeli. Byli zbyt zajęci sobą. Ona siedziała na blacie i piła kawę, a on stał oparty o ścianę także z kubkiem w dłoni.

– To dobrze, bo zaufanie w naszej relacji to podstawa.