Rozdział 3.6 - Olifiel

– Nie wspominaj każdej nowopoznanej kobiecie o tym, że masz samolot i śmigłowiec – powiedziałem z naciskiem Eliotowi.

– Ale dlaczego? Przecież mam. – Wyjaśnienie było jak u przedszkolaka.

– Bo to nieładnie. – Przewróciłem oczami i postawiłem małą na parapecie bo zaczynała popłakiwać.

– Nieładnie mieć samolot czy śmigłowiec? – dopytywał.

– Koniec tematu – warknąłem.

– Czemu?

– Cemu? – wtórował za Eliotem Oli.

– Bo do ciebie i tak nic nie dociera – wyjaśniłem. – Oli to skrót od Olek, czy Oliwer może?

– A bo ja wiem? Mały, jesteś Aleks, Aleksander, Olek? – dopytywał sadzając malucha na rozłożonej kanapie, a sam przykucnął przy nim.

– Oli – odpowiedział chłopczyk.

– No wiemy, to Aleks? Olek?

– Olifiel – odpowiedział niewyraźnie.

– Co? – zapytałem.

– Co się pytasz co? To ponoć do mnie nic nie dociera, a to ty wziąłeś pod opiekę dzieci, których imion nawet nie znasz. Ja już nie wymagam byś znał wiek, albo nazwisko matki, ale imiona, to chyba podstawa.

– Olifielek! – wykrzyknął maluch i zszedł z łóżka, kopnął jakiś balon leżący na podłodzę.

– Chyba Oliwier – pokapował się Eliot. – A siostrzyczka, ona, ta tu. – Wskazywał palcem na małą którą miałem na rękach. – Jak ona ma na imię?

– Niola – odpowiedział.

– Nikola.

– Ona chodzi – wyjaśnił. Wtedy zrozumiałem dlaczego się tak wyrywała. Postawiłem ją więc na podłodze i faktycznie chodziła, ale tylko za ręce. Po piętnastu minutach myślałem, że kręgosłup mi padnie, na dodatek musiałem jechać do szkoły.

– Człowieku, tu jesteś pewny, że można z tobą zostawić dwoje dzieci? – dopytywałem zakładając marynarkę.

– Pewnie, a nie widać? Świetnie się bawimy. Wujek włączy muzykę, zrobi striptiz. – Oliwier zaczął zdejmować koszulkę. Eliot włączył muzykę.

– Lubię tego małego, jak nie lubię dzieci, tak tego lubię. Oli, ale nie tak. Pierw bioderkami. – Jak mój szwagier nimi zakręcił to od razu przypomniały mi się lata jego młodości. – Z czego się cieszysz?

– Byłeś nie najgorszym striptizerem. Ten mały to na pewno nie owoc twojego kurestwa? Też lubi się rozbierać, też niewyraźnie mówi, i też ciągle jest w ruchu.

– Spadaj już do tej szkoły, a nie mi dzieciaków dorabiasz.

– Ale masz pewność? – dopytywałem gdy już wypychał mnie za drzwi.

– Tak, mam pewność, idź już.

Wyszedłem z klatki, wsiadłem do samochodu i starałem się nie myśleć o tym co robi w tym czasie Eliot. Naszła mnie więc myśl co robi w tym czasie Ana. I sam już nie wiedziałem, która myśl była gorsza – ta o Eliocie czy ta o Anie. Zadzwoniła do mnie Leila, w podziękowaniu za poranną kawę. Powiedziała, że żałuje, ale już w tym miesiącu się nie spotkamy. Jej mama zachorowała i nie będzie miała komu podrzucić syna. Uspokoiło mnie, że mąż Leili wraca z delegacji dopiero za dwa tygodnie, przynajmniej do tego czasu zdążą jej się wygoić ślady. Rozłączyłem się i wbiegłem do budynku. Na schodach potrąciłem Anę. Chwyciłem ją za ramie bo przeze mnie o mało co nie spadła ze schodów. Nie przejęła się tym jednak.

– Jak poszło? – dopytywałem.

– Nie wiem, będzie miała czas to sprawdzi.

– Pogadam z nią by na jutro…

– Nie musisz, mnie się tam nie spieszy. Eliot został z dzieciakami?

– Tak, leć do nich, zanim zdemoluje ci mieszkanie. Usprawiedliwię ci dzisiejsze godziny.

– Dzięki. – Poczułem muśnięcie warg na moim policzku. Rozejrzałem się nerwowo dokoła. – Nikt nie widział, upewniłam się. – Jej oczy, durze oczyska wpatrywały się we mnie. Zanim zdążyłem otrząsnąć się z letargu po tej chwili anastazjowej dobroci i miłosierdzia, to jej już nie było.

Udałem się na lekcje, zająłem jej prowadzeniem. To była kolejna z pierwszych klas więc opowiedziałem im tę samą ciekawostce o Anastasi, która nie jest produkcją Disneya, oraz o wymyślę pani minister edukacji. Po zakończonych zajęciach udałem się do Anety Brylskiej. Ledwie wszedłem do pokoju nauczycielskiego, gdzie spędzała okienko, a ona zaczęła mówić, tak sama z siebie, nawet nie zdążyłem zadać pytania.

– Z tą dziewczyną coś jest nie tak. – Przeraziłem się, że znowu wywinęła jakiś numer. Sprawdziany wylądowały na stoliku. Nic z nich nie rozumiałem, nie byłem orłem z matematyki. Widziałem jednak oceny, cztery plus i sześć.

– To na pewno jej poprawki? – dopytywałem.

– Z tego wychodzi, że to najzdolniejsza uczennica z pańskiej klasy pod kątem matematycznym. Nawet Adam, najlepszy uczeń z pana klasy dostał u mnie co najwyżej pięć minus, a ze sprawdzianu zawsze ledwie cztery.

– Wie pani, matematyka to trudny przedmiot – zacząłem.

– Nie dla niej. Anastazja Steel umie matematykę, i to bardzo dobrze. Sądzę, że gdyby się nie spieszyła to z tej drugiej poprawki też miałaby sześć, bo błędy są czysto obliczeniowe, przez pośpiech.

– Ma chorego ojca – skłamałem.

– Zapiszę ją na olimpiadę...

– Nie wiem czy ona…

– Ona musi, uratuje honor tej szkoły. – Wiedziałem, że Brylska zrobi i tak jak zechce. Gorzej co na to Ana. Pewnie uzna, że to moja wina, bo przecież to ja kazałem jej poprawiać, a teraz będzie miała dwie godziny w tygodniu dodatkowe lekcje matematyki, mające na celu przygotować ją do olimpiady. Jak ja jej o tym powiem? Dwie godziny więcej z Anetą Brylską, już widzę jak Anastazja skaczę z radości do góry na tę wiadomość.