Rozdział 1.3 - Czyli jednak psychopata...

Tego zachmurzonego dnia zjawiłam się u Kaśki by zobaczyć jak idą jej przygotowania do spotkania z Eliotem. Na miejscu oczywiście okazało się, że Kati nigdzie nie idzie bo Oliwier jest chory. I kogo w to całe spotkanie wrobiła? Mnie.

– Ale jak to będzie jak ja pójdę za ciebie? – pytałam chyba po raz dziesiąty stojąc przed lustrem i poprawiając czarną kredką kreski pod oczami.

– No, Ana, szukaliśmy go przecież dla ciebie – mówiła z coraz mniejszą cierpliwością, nie przestając głaskać Oliego po czole z matczyną czułością.

– A nie będziesz ani trochę zła, że zgarniam ci tak hojnego klienta z przed nosa.

– Sama ci go pod nos podstawiam, grzechem byłoby z tego nie skorzystać.

– Zgrzeszę kiedy z tego skorzystam – powiedziałam z uśmiechem, poprawiłam usta i zakołysałam Nikolę w kołysce, bo zdawała się przebudzać.

– Jeden grzech w tą czy w tą. Święty Piotr już ich pewnie nie liczy w naszym przypadku.

– Czyli piekło mamy murowane? – zapytałam.

– Na niebo z pewnością nie mamy co liczyć.

Po tych słowach musnęłam ją w policzek, Oliwiera też, bo nadal nie spał i poszłam w stronę drzwi wyjściowych. Spotkanie miało się odbyć w mieszkaniu Kati, które sama sobie załatwiła. Było niemal cale do remontu, stopniowo je meblowała by wreszcie móc wyprowadzić się od tej jędzy, jaką była jej matka.

Kiedy zasiadłam na wielkim łożu, takim z metalowymi elementami poczułam zdenerwowanie. Dziwne, nigdy wcześniej mi nie towarzyszyło. Strach, owszem zdarzało mi się bać i odczuwać lęk, ale nie denerwować się jeszcze bez powodu, bo przed spotkaniem. Po chwili już nie mogłam usiedzieć na miejscu, chodziłam od ciemnej sypialni do okna w przyszłym salonie, co chwila nasłuchując kroków na klatce.

Wreszcie usłyszałam pewne, mocne zapukanie i niemal podskoczyłam z wrażenia. Poprawiłam spodnie, podciągając je nieco wyżej, potem wygładziłam bluzkę, przyjrzałam się czy odpowiednio układa mi się granatowa arafatka założona na szyje.

Znów rozległo się pukanie. O cholera, trzeba mu w końcu otworzyć. Zastanawiałam się ile będzie miał lat. Chwyciłam za klamkę. Obstawiłam, że jakieś pięćdziesiąt, w końcu kto inny by zamówił dziewczynę na taki czas. Otworzyłam, o cholera, to chyba pomyłka, chyba jakiś sąsiad.

– Cześć Ana – powiedział miękko, nie miał chrypy jak większość facetów z którymi miałam do czynienia. Czysty aksamitny głos i stalowe oczy, które pobłyskiwały w ciemności.

Miał przy sobie colę, czyli jednak do mnie. Otworzyłam drzwi szerzej i cofnęłam się o krok by wpuścić go do przedpokoju. Teraz widziałam go dokładnie. Stalowa koszula w kolorze jego oczu, marynarka w starym fasonie, niczym wyjęta z retro świata, była brązowa, przeszyta bordowymi nitkami. Zwyczajne, brązowe spodnie, były w modzie w tym sezonie.

– Jestem Eliot Grey – powiedział z lekkim zawahaniem. Napawało mnie to lekkim niepokojem, z niewiadomych względów. – Teraz ty powinnaś wyciągnąć dłoń i się przedstawić.

Cholera, tylko jak ja miałam się przedstawić? Być sobą, czy Kati? Co ona mu o sobie napisała? Jak ten cały cyrk się skończy, to uduszę ją gołymi, własnymi rękoma.

– Ana Steele – zdecydowałam się na prawdę i po chwili poczułam na swojej dłoni jego męski, pewny uścisk. Miał strasznie zniszczone dłonie, takie chropowate.

– Ana to taki pseudonim artystyczny? – dopytywał.

– Nie.

– A Steele?

A co go to obchodziło? Nie miał innych zmartwień? Przyszedł tu po coś konkretnego, więc na cholerę mu moje imię. Wiedza o tym jakie nazwisko mam wpisane w metrykę urodzenia nie sprawi, że będzie mu przyjemniej podczas pieprzenia, zgadza się?

– Także nie – odpowiedziałam, bo się tak patrzył tym szarym spojrzeniem, że nie sposób było uniknąć odpowiedzi. – Zapraszam do ostatniego pokoju po lewo.

– A przyjmuje tu ktoś jeszcze? Jakaś koleżanka? – zapytał i po chwili rozległo się – O cholera – i brzdęk rurek aluminium.

– Przepraszam, trwa remont, to mieszkanie koleżanki i…

– Nie tłumacz się, nie połamałem się przecież, to nic wielkiego się nie stało, ale gościnność nakazywała by mnie uprzedzić, zwłaszcza, że panuje półmrok.

– Okay, jak będziesz wychodził to będę pamiętać by cię uprzedzić.

– Dobry żart, teraz to już będę pamiętał.

Eliot usiadł na brzegu szezlonga i położył napoje na blat niskiego stolika, takiego staromodnego, niby pod telewizor.

– Świetny klimat, trochę mroczny. Gdzie masz szklanki? Zrobię ci drinka. – Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki jakaś płaską butelkę, nie dostrzegłam etykietki, ale chyba była to wódka.

– Wolę mieć trzeźwe myślenie…

– A ja wolę rozluźnione kobiety, a ty jesteś taka spięta.

– Wydaje się tobie.

– A przeszliśmy na ty?

Cholera, co to za pytanie? Za chwile mieliśmy iść do łóżka, a ja miałam mu mówić na pan? Oszalał.

– A nie przeszliśmy?

– Nie wiem, dobre wychowanie nakazuje by zadecydowała o tym kobieta.

– Eliot, to twój pseudonim artystyczny?

– Nie, imię. Moja te… ten, no jak to się mówi… matka ma dziwny gust co do imion.

– Czyli masz rodzeństwo?

– Siostrę, Elenę.

– Braci?

– Zero.

– Sióstr? – zapytałam jednocześnie podając mu szklanki, czułam jak obcina moją pupę i nogi tym swoim spojrzeniem.

– Zero.

– I tu cię mam – odwróciłam się gwałtownie i podeszłam kładąc z hukiem szklanki na stół. – Co z siostrę, Eleną?

– Jestem tu dla przyjemności, a czuje się jak na przesłuchaniu. Czas to zmienić, panno Steel.

– Co proponujesz?

– Odwróćmy tą zabawę.

Ja tam nie zauważyłam byśmy się w coś bawili, tak więc co mieliśmy odwracać? No i co teraz? Gadka się nie klei, facet jest jakiś dziwny, kłamie o siostrze, pewnie nawet nie ma na imię Eliot. Założę się, że to jakiś psychopata, a jutro znajdą moje zwłoki.

– Ana, to skrót od Anna? – zapytał i tym wybawił mnie z zakłopotania.

– Anastazja – odpowiedziałam i obserwowałam jak przygotowuje drinki, a potem jeden z nich delikatnie przechyla. Jego usta mnie… sama nie wiem co one mnie, ale nie potrafiłam oderwać od nich wzroku.

– Mieszkanie koleżanki, płacisz jej za takie wynajmowanie?

– To moja prywatna sprawa.

– No jak wolisz – odburknął i zacisnął tą swoją kwadratową szczękę, miał ostro zarysowane rysy twarzy. Takie męskie.

– Mam się rozebrać czy sam wolisz to zrobić? – zapytałam.

– Nie ma pośpiechu, napij się.

– Wolę mieś trzewy umysł.

– To żadna linia obrony – rzekł znacząco.

– A będę potrzebowała obrony?

– Nie wiem.

O cholera do potęgi entej, to naprawdę jakiś seryjny, albo jakiś sadysta i co ja teraz poradzę? Nawet gazu pieprzowego nie mam, ani antypespirantu by mu dać po oczach w razie potrzeby.

– Ile bierzesz na godzinę? – zapytał mile, tak jakby nie on, bo był  raczej zdystansowany, a nie przyjemny.

– Sto pięćdziesiąt złotych.

– Na ile się umawialiśmy?

– Na trzy godziny, nie pamiętasz? – zdziwiłam się.

– Umknęło mi w tłumie.

Eliot wyjął portfel, skórzany, brązowy jak jego spodnie, wyciągnął pięć banknotów po sto złotych.

– Nie mam wydać – oznajmiłam.

– Uznajmy to za premię.

– Ale ja jeszcze nic nie zrobiłam – zaoponowałam.

– I nie zrobisz. Nic z tych rzeczy jakie chodzą ci po głowie.

– Nie siedzisz w mojej głowie, nie wiesz co mi po niej chodzi.

– Skąd wiesz? Może jestem jak Edward Culen? Może tak jak on słyszę twoje myśli.

– On Belli myśli nie słyszał, więc…

– Skąd pewność, że jesteś moją Bellą?

Skubany, jaki mądry. Cwaniaczek jeden.

– Słuszna uwaga, punkt dla ciebie.

– To o czym porozmawiamy? – zapytał, a ja zastanawiałam się jak można tyle zapłacić za rozmowę.

– A przyszliśmy tutaj by rozmawiać? – dopytywałam niewinnie.

– Czyli seks, okay. Skoro masz tak ograniczone pole tematyczne… to może… wiesz, że sceny seksu na filmach prawie zawsze są odgrywane przez dublerów?

– Nie zawsze, są od tego wyjątki. Choćby ten Brytyjski aktor co dał sfilmować swój własny wytrysk.

– Który? – zapytał.

– Kieran O'Brien, czy jakoś tak – odpowiedziałam nadal zastanawiając się czy dobrze podałam nazwisko.

– Ten z 9 songs?

– Tak, właśnie w tym filmie.

– Wokół niego było spore zamieszanie.

– Wiem, reżyser podobno chciał przenieść na ekrany kinowe cząstkę elementarną

– Cząstki elementarne.

– Mój błąd, przyznaje ci racje.

– Lubimy te same filmy panno Steele, to mizerna, ale zawsze jakaś nić porozumienia.

– A książki?

– Historyczne.

– Nienawidzę historii – przyznałam.

– Dlaczego? – dopytywał z uśmiechem, takim lekkim, prawie niewidocznym.

– Nie umiem zapamiętać dat, po godzinie wylatują mi z głowy, mieszają się wydarzenia, to nie dla mnie. Ja lubię cyfry.

– Sądząc po tym, że płacą ci w setkach to chyba raczej lubisz liczby.

– To bezczelność – niemal krzyknęłam.

– Ja nie muszę być dla ciebie miły, ja wymagam, to ty masz obowiązek mnie zadowolić. – Zaiskrzyły mu oczy gdy to mówił, świeciły jak dwa radosne ogniki, czyli jednak psychopata… no to mam przejebane.

Pamiętaj!

Czytam = Komentuje