Rozdział 4.4 - Pierwszy bolesny raz

Przełożyłem Anastazję przez kolano jednym, szybszym ruchem. Pogładziłem jej wypięte pośladki, okryte różowymi bokserkami, z koronkami na nogawkach.

– Pozmywałaś? – zapytałem pocierając dłonią jej krocze.

– Nie – odpowiedziała normalnym tonem.

Wymierzyłem trzy szybsze klapsy. Pewnie wymierzałbym je dalej, gdyby nie przerwały mi krzyki Any:

– To nie moja wina! Nie chciałam grzebać ci po szafkach!

Wykonałem z nią pewien manewr. Wstałem przytrzymując i upuściłem dopiero na łóżko.

– Po szafkach nie chciałaś grzebać – rzekłem pytająco. Zawisłem nad nią, ale gdy chciała mnie pocałować, to się wycofałem. Uśmiechnąłem łobuzersko.

– No bo to nie ładnie, przecieeeeż.

– Nie ładnie grzebać komuś po szafkach, a po lodówce to już można.

– Lodówka była w moim zainteresowaniu, bo miałam ochotę coś zjeść. Szafka nie była w moim zainteresowaniu, bo nie ma płynu, to i nie ma zmywania. Pocałuj mnie.

Uśmiechnąłem się słysząc jej żądanie. Musnąłem delikatnie jej usteczka swoimi wargami. Ledwie je dotknąłem.

– Ale nie tak.

– A jak panno Steel?

– No tak mocno.

– Tak mocno to ci mogę wlać. Na pocałunek z całą pewnością nie zasługujesz. Mieliśmy się uczyć. – Wstałem i oddaliłem się od łóżka na krok.

– No tak, miałam się nauczyć słuchać siebie, ale kompletnie nie rozumiem po co mnie uczyć coś co ja doskonale umiem. – Usiadła na łóżku i wbiła we mnie pewne, drwiące spojrzenie.

– Dla ciebie to zabawa, prawda?

– Uwierz, gdybym miała brać to na poważnie, to już dawno bym uciekła, choćby oknem.

– To masz problem, bo zabawa właśnie dobiegła końca. Przyszłaś się tu uczyć. Masz zdać maturę.

Roześmiała się.

– Maturę? Krystek, błagam, no nie hoiraczmy tak. Nie ma co porywać się z motyką na słońce. – Zbliżyła się do mnie i położyła swoje dłonie na mojej klatce piersiowej, zaczęła rozpinać moją koszule i zsuwać z moich ramion.

Zarzuciłem koszule z powrotem na swoje barki i spojrzałem na nią wymownie.

– Jesteś zdolna, wiesz o tym.

– Wiem, ale równie leniwa i tej leniwości się trzymajmy. Ja sobie poleżę ty mi zrobisz minetkę, a potem uznamy, że na naukę brak już mii siły, dobra?

Nie mogłem powstrzymać śmiechu.

– Naprawdę doceniam twoje poczucie humoru, jednak od teraz zaczynamy zabawę na moich warunkach. Masz być posłuszna.

– To znaczy?

– Nie odzywasz się bez pozwolenia, inaczej będę bił.

– Te łaskotliwe klapsy będą? Jeśli tak to ja już się odzywam. Fajne były. Znacznie przyjemniejsze niż nauka.

Miałem dość, bo ile można starać się być poważnym, a ona dalej robiła sobie z tego jedne wielkie jaja. Chwyciłem ją za rękę, ponownie usiadłem na łóżku, a Anastazje przerzuciłem sobie przez kolano. Postanowiłem okładać jej pupę tak długo aż ona choć trochę spokornieje i zrezygnuje z pomysłu prowokowania mnie.