Rozdział 5.4 - Impreza pożegnalna

Od zawsze wiedziałem, że kobiety są nieodgadnione i na swój sposób nienormalne, ale propozycja Any przebiła wszystko czego się do tej pory po kobietach spodziewałem.

– Pojedźmy na imprezę! – rzuciła z uśmiechem od ucha do ucha z samego rana wsypując płatki kakaowe do zimnego mleka i wlewając Fante do szklanki.

Nawet Kaśka słysząc słowa przyjaciółki odchrząknęła znacząco i spojrzała na mnie wzrokiem mówiącym „nie możesz się na to zgodzić”. Na domiar złego w tym czasie zjawił się Eliot otwierając sobie drzwi samodzielnie i szpanując kompletem kluczy.

– Ja mam, a ty nie masz – mówił z uśmiechem od ucha do ucha takim samym jak uśmiech Anastazji i kręcił kluczami na palcu wskazującym. Podszedł do Kaśki, położył jej dłonie na ramionach i potrząsnął. – Powinnaś być gotowa godzinę temu! – wrzaskolił przez zęby.

– Gdzie gadzino idziesz? – pytała Ana chyba Kaśkę, chociaż może gadziną nazwała Eliota, faktycznie przypominał kameleona, zarówno z gęby jak i z przystosowywania się do każdych warunków i każdego wnętrza.

Mój przyjaciel zajął miejsce na skórzanej sofie i spoglądał to na mnie to na Anastazje. Zapadła jakaś dziwna, niezręczna cisza, która Anie zmazała uśmiech z twarzy, zastąpił go niepokój. Ja sam nie wiedziałem co mam o tym wszystkim myśleć.

– Idę do pracy – odezwała się Kaśka. – On mi załatwił i pracę i niańkę. To chyba tyle.

– Jakiej pracy? – zapytałem zszokowany.

– Będzie moją asystentką.

– Przecież Kaśka nie umie anglika.

– Wiem o tym, ale będzie moją asystentką w Polsce.

– Będę parzyła kawę i podawała skserowane dokumenty. Bez zbędnej filozofii. Poczekaj, naszykuje się i już lecimy. – Cmoknęła Eliota w policzek, Oli do niego przyczłapał pokazując samolot i przypominając, że on „cem latać!”, a ja i Ana nadal wydawaliśmy się zaniepokojeni.

– Chcesz latać!? – krzyknął entuzjastycznie mój szwagier, pośpiesznie wstał na równe nogi, trzymając Oliwiera pod paszkami i wyrzucając w powietrze. Zabrał go na środek pokoju i zakręcił się tak mocno, że każde inne dziecko chyba już dawano by zwymiotowało, ale nie Oliwier, ten się tylko śmiał i mówił „krencem, krencem, sypoko, sypko!”. Zarówno ja jak i Anastazja uśmiechnęliśmy się i spojrzeliśmy na siebie. W jej oczach było coś… coś co zaraz zniknęło.

– Słuchajcie mnie no! Jest ta impreza, taki mój kolega ją organizuje, w domku za miastem. Krystian i ja jedziemy, wy też możecie.

– Ja nigdzie nie jadę! – postawiłem wprawę jasno, dolewając sobie przy tym mleka do kawy.

– Jesteś tego pewien?

Byłem tego pewien, a w najbliższy piątek siedziałem za kierownicą samochodu, minibusa pożyczonego z firmy Eliota. Jechałem na jakieś zadupie do leśnej chatki, a z sobą wiozłem pięć osób – Anastazje Steel, Kaśkę, Eliota, Kamila i jego dziewczynę Matyldę. Kamil wydawał się nastoletnim błaznem z technikum nieopodal liceum, w którym uczyłem, jego dziewczyna była od niego dziesięć lat starszą, znudzoną żoną, jakiegoś lekarza. Znając moje szczęście, to zapewne był to lekarz u którego się leczyłem, albo którego zna moja żona. Cóż, ja to się zawsze muszę dać w coś wmanewrować. Inaczej nie byłbym sobą.

W końcu dojechaliśmy na miejsce, do chatki w środku lasu, przypominającej leśniczówkę. Jej deski były wymalowane na zielono. Ten błazen – Kamil pożyczył od Any fioletową czapkę i założył ją daszkiem do tyłu. Wspiął się po barierce ganku i wydobył klucz leżący na dachu. Potem zaczęło się chlanie. Nie było nawet dwudziestej, a my byliśmy nawaleni jak studenci po obronie magisterki. Kaśka z Aną ścigały się, która wypije więcej shotów bez użycia rąk, Matylda i Kamil zakładali się i w ten sposób brali udział w ich dziecinnym choć dorosłym wyczynie, a mnie Eliot wyciągnął na dwór, rzekomo chciał się przewietrzyć.

– Zakończ to – odezwał się w końcu.

– O czym ty mówisz?

Eliot zaczął chodzić od jednego słupka ganku do drugiego, odbijając się dłońmi. W końcu wsunął je do tylnych kieszeni ciemnych, ale spranych dżinsów.

– Granice ci się chyba pozacierały. Dobrze wiesz, że nie powinniśmy tu być.

– To dlaczego przyjechałeś!? – zapytałem uderzając w jego klatkę piersiową. Był za blisko, zabierał moją przestrzeń, przeszkadzał w swobodnym oddychaniu, a tym samym w racjonalnym myśleniu.

– A miałem puścić cię z nią samą!? Tak byś ją pieprzył do nieprzytomności!?

– Nagle interesują cię moje łóżkowe wyczyny. – Byłem wkurwiony. Nie miał prawa się w to mieszać ani prawić mi kazań. W końcu to wszystko zaczęło się przez niego!

– Przedwczoraj Laila, czy jak jej tam było, wczoraj moja siostra, a twoja żona, a dziś będzie uczennica!? Ogarnij się Krystian, bo w końcu to się źle skończy.

Uśmiechnąłem się ponuro, zszedłem po stopniach schodów i usiadłem na jednym z nich.

– Miło wiedzieć, że prowadzisz spis moich cudzołożnic, ale wiesz co? Ja przynajmniej ich nie kupuje – oznajmiłem wstając. Stałem przed nim i czekałem aż mi pieprznie. Długo nie musiałem czekać, a jego pięść spotkała się z moim prawym policzkiem, tylko z tego powodu, że Eliot był mańkutem.

– Gówno o tym wiesz! Mnie i Kaśkę nic nie łączy, i nigdy nie połączy. Nie sypiam z kobietami, które lubię.

– Tak? To czemu byłeś żonaty… a przepraszam, zostawiła cię, bo nie jesteś stuprocentowym facetem, nie możesz dać jej dziecka.

– Skąd to wiesz? – padło pytanie, a mnie mój przyjaciel przygwoździł do zimnych dech ściany.

– Nie zapominaj, że byłem…. Jestem mężem twojej siostry.

– Nie zapominam i coraz bardziej nie mogę na ciebie patrzeć. Fakt, że nie spłodzę nigdy dziecka, ale ty stworzyłeś arcydzieło i nie przyznajesz się do autorstwa.

– Co? – Odepchnąłem go z taką siłą, że barierka ganku, na którą wpadł się połamała. Stanąłem nad nim. – Zawsze przyznawałem się do Ani! Nawet wtedy, gdy twoi pieprzeni rodzice dawali mi kasę bym się jej wyparł.

– Było trzeba wziąć kasę – wycedził obolałym tonem, gdy kopnąłem go w żebra. – Nie byłoby teraz problemy i tak chuja jesteś nie ojciec.

– A twoja siostrzyczka niby lepszą matką jest?

Pozwoliłem mu wstać i się otrzepać. Nie spodziewałem się kolejnego ataku i po raz kolejny moja pewność siebie mnie w życiu zwiodła. Eliot się na mnie rzucił, chwile trwało aż zaczęliśmy toczyć się po brudnej, mokrej i pełnej kałuż powierzchni okładając się nawzajem pięściami. Nie pamiętam, który pierwszy odpuścił. W którymś momencie oboje ociekający krwią i potem patrzeliśmy w niebo bez gwiazd, zasłonięte niemal całkowicie czarnymi chmurami. Widok ten był piękny, choć niezwykle depresyjny.

– Robisz jej krzywdę – usłyszałem niespodziewanie.

– Elenie, czy Anie?

– Obydwóm. Moja siostra…

– To było nasze pożegnanie, podpisałem papiery rozwodowe. Właściwie przypadkiem poszliśmy do łóżka. Nie sądziłem, że rano wejdziesz bez pukania.

– To trzeba było zamykać drzwi, poza tym może lepiej, że wszedłem. Elena dziś rano, przed naszym wyjazdem podarła papiery rozwodowe. Zrezygnowała. Chce walczyć o rodzinę. Ana płacze po nocach, miota się, nawet Kaśka jej nie poznaje, a Leili mąż był u ciebie, gdy ciebie nie było. Zostawił ci groźbę w skrzynce. Skłamałem, że już tam nie mieszkasz, że kupiłem twoje mieszkanie, bo miałeś długi i się spieszyłeś. Nawet się przedstawiłem, twoim przedmałżeńskim nazwiskiem. Krystian, to koniec zabawy, czas dorosnąć. – Wstał i poszedł do domku.

Chwile jeszcze tak leżałem w samotności, w końcu pojawiła się Ana i położyła obok mnie.

– Seks na deszczu – zaproponowała, była całkowicie pijana, zaczęła się rozbierać i rozpinać mój rozporek. Miała tylko szesnaście lat i to był czas bym się otrząsnął.

– Żadnego seksu nie będzie! To koniec! – wykrzyknąłem wstając. – Jesteś nieletnia – podałem jako powód.

– Dopiero teraz zauważyłeś!? – Zaśmiała się. – Nadmiar alkoholu widocznie ci szkodzi, wyśpisz się i wszystko wróci do normy.

– Nie, nie wróci! Jestem od ciebie ponad szesnaście lat starszy, mógłbym być twoim ojcem.

– Ale nie jesteś!

– Jestem twoim nauczycielem, wychowawcą i cię regularnie posuwam. Dość! Ja pasuje!

– Nie możesz teraz. Mam naszą umowę.

– Podrzyj i spal. Na nic nam się już nie przyda. – Odwróciłem się do niej plecami i wróciłem do domku. Reszta nadal dobrze się bawiła. Naigrywali się z Anastazji, że boi się ciemności, lasu i autostopów. Poszedłem na górę, gdy tylko Anastazja pojawiła się w drzwiach. Nasze spojrzenia spotkały się wtedy na krótką chwile, słowa były zbędne, to miał być nasz ostatni taki czas… potem miałem być już tylko jej nauczycielem, a ona tylko uczennicą.