Rozdział 5.6 - Złowieszcza iskra

Siedziałam na podłodze, na wygodnym materacu i wpatrywałam się w moje „przeznaczenie”. Owe „przeznaczenie” stało z mocno zaciśniętymi szczękami i dłońmi wsuniętymi w kieszenie. Mrugało też nerwowo ślepiami, szczerząc swoje kły.

– Cały czas tu byłaś!? – w końcu przemówił.

– Nie krzycz na Anusie – pouczyłam go. – Anusia nie twoją własnością panie Grey.

Widziałam jak Kaśka chwyta Krystiana za rękę i prosi by wyszedł, tłumaczy mu, że jest za bardzo zdenerwowany i pozostanie tutaj nie jest najlepszym pomysłem. Ona była już przyzwyczajona do moich wyskoków, a Krystian? Cóż, on się dopiero przyzwyczajał. Ani trochę nie przejmowałam się jego nerwami.

– Nie słyszałaś jak cię wołaliśmy? – zapytał. – My przeczesywaliśmy las, a ty sobie spokojnie siedziałaś na strychu!? – teraz już się darł. Nabierał nerwowo powietrza. Jego klatka piersiowa seksownie się unosiła w górę i w dół.

– Coś tam słyszałam, ale nie chciałam wam psuć zabawy. Poza tym nie siedziałam tak spokojnie, bo obejrzałam horror. – Pomachałam mu przed oczami tabletem. – I nawet się trochę bałam – dodałam ze śmiertelną powagą, podczas, gdy Kamil zanosił się od śmiechu.

– A gdy odjeżdżaliśmy? – dopytywał mrużąc oczy. Tak bosko przy tym zwężały się jego źrenice. Gdy był wściekły to od razu był przystojniejszy i to bez dwóch zdań.

– No to co wtedy?

– Widziałaś to?

– No, oknem! – pochwaliłam się z uśmiechem od ucha do ucha i wskazałam na okno i drogę, którą jechali. – No tam byliście i łodjechaliście.

– Łodjechaliśmy? – dopytywał.

– No co się głupio pytasz? Jak sam wiesz, że wy łod, łod tam bez Any.

Krystian zacisnął zęby tak mocno, że aż mu szczęka pobielała, a żyłka na szyi zaczęła złowrogo pulsować. Przechylając głowę na bok zastanawiałam się czy oby na pewno mu ta żyłka nie pęknie, bo szkoda by było, nawet ładna była, taka sinozielona.

– Ana, ja do ciebie mówię! – warknął.

– Tak? – zdziwiłam się. – Oj przepraszam, ale się zamyśliłam.

– Za moment będzie scena jak z Batmana, on ukręci jej łeb – skomentował Kamil nadal rozbawiony.

– Nie, będzie scena jak z Fish Tank – sprostował Krysek.

– Fish Tank? Nie jestem za dobra z angielskiego, ale fish tank, tank, tank. Tanku, tanku? – Uderzyłam się znacząco dwoma palcami w szyje. – Znaczy się wódeczka i śledzik? – zapytałam rozbawiona całą sytuacją.

– Kaśka, weź kolegę na spacer – polecił w stronę mojej przyjaciółki. Ani trochę nie podobał mi się jego ton. Brzmiał jak groźba i to groźba w moją stronę. Nie lubiłam gdy mi grożono.

– Krystian, a może… – zaczęła Kaśka.

– Wyjdźcie – ponowił swoją prośbę i bez skrępowania obecnością osób trzecich zaczął wyjmować pasek ze szlufek. – Anastazjo, wyproś przyjaciół, albo najesz się wstydu przy nich.

– Nie sądzę – postawiłam się wstając. – Poza tym nasz układ wygasł!

– Jaki układ? – zainteresowała się Kaśka, a Kamil tylko przenosił swój wzrok ze mnie na Greya, i z Greya na mnie.

Ja cały czas wbijałam swoje wojownicze spojrzenie w Krystiana, a on swoje pytające we mnie. Nie za bardzo wiedziałam co mam w takiej chwili odpowiedzieć. Chyba pierwszy raz w życiu zabrakło mi słów. Na szczęście Katarzyna się w porę zrehabilitowała i zamiast dopytywać o nieistniejące już fakty, chwyciła Kamila za materiał bluzy i szarpnęła za dobą w stronę schodów. Na poddaszu z Krystianem zostaliśmy sami.

– Twój ojciec zgłosił zaginięcie twojej przebojowej osoby na policje.

– A ty mu na to pozwoliłeś!? – krzyknęłam zdenerwowana.

– A co miałem zrobić? Przywiązać go do kaloryfera by temu zapobiec!?

– W wiązaniu to ty akurat masz mistrza. Trzeba się było nie ograniczać.

– Tylko, że ja nie krępuje panów – wyjaśnił seksownym, mruczącym głosem. – O wiele więcej radości sprawia mi krępowanie nieposłusznych kobiet.

Uśmiechnęłam się delikatnie, gdy się do mnie zbliżał. Spodziewałam się tego, że weźmie mnie w objęcia, przytuli i tym uspokoi, albo całą wycałuje i powie jak bardzo mu mnie brakowało, jak się martwił. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Zamiast tego zapiekł mnie policzek, a ja straciłam czujność i równowagę. Zwaliłam się na miękki materac.

– Wstań, ogarnij się i wracamy. Pokażesz się ojcu, a potem odbędziemy sobie u mnie poważną rozmowę. Całą drogę masz się postarać mnie nie zdenerwować, czyli masz milczeć. Zrozumiałaś? – Nachylił się do mnie, jedną dłonią złapał za ubranie, a drugą się zamierzył. Bałam się go. Chyba pierwszy raz widziałam coś takiego w oczach Krystiana Greya, co mnie aż paraliżowało. To nie była złość, ani gniew. To był złowieszczy, nie zwiastujący nic dobrego błysk. Taka iskra mówiąca, że tym razem mi nie podaruje.