Rozdział 4.3 - Nauka słuchania się

Zaniosłam naczynia do zlewozmywaka, rozejrzałam się po kuchni z chęcią pozmywania, ale nigdzie nie dostrzegłam płynu ani ściereczki.

– Przecież nie będę mu grzebała po szafkach, a w samej wodzie też się nie zmywa. – Potarłam rączki z dumą, że właśnie wymyśliłam najlepszą wymówkę świata.

Po drodze zdjęłam z siebie bluzeczkę i rzuciłam na jedną z komód. Potem rozpięłam dżinsy i przestępując z nogi na nogę zaczęłam je zsuwać.

– Czyżby za małe? – zapytałam samą siebie. – Przytyłam? Nie, pewnie się w praniu wstąpiły.

Zadowolona z odpowiedzi jaka padła w mojej głowie usiadłam na podłokietniku fotela i zdjęłam spodnie. Zauważyłam, że podłokietnik się kiwa, i jakby trochę oderwał od całości mebla.

– Oł… naprawimy – przekonywałam samą siebie i pchnęłam odstający fragment do reszty całości. – Trzyma się, to najważniejsze. Powiem, że to nie ja.

Weszłam pewnym krokiem do sypialni Krystiana Greya. Oparłam się o futrynę. Wiedziałam, że w różowiastej bieliźnie wyglądam seksownie. Krystian dosłownie pożerał mnie wzrokiem.

– To od nauki klepania zaczynamy, tak? – zapytałam z szerokim uśmiechem.

– Od nauki słuchania się – oznajmił poważnie. Wstał i zaczął się niebezpiecznie przybliżać. Bałam się, chciałam uciec, ale i tak zrobiłam kroczek naprzód. – Wiesz co to znaczy słuchać się?

– Jasne, przecież od zawsze słucham siebie, no nie? – zapytałam poklepując go po klacie. Potarłam rączkę o rączkę i klepnęłam Krystka w udo. – No co, miała być nauka klepania. – Spojrzałam na niego niewinnie.

– Bardzo zabawne. – Widać było że tylko silił się na powagę. Ledwie powstrzymywał ten swój szczenięcy uśmiech wielce dorosłego .

– To gdzie mam sobie klepnąć? – zapytałam rozglądając się dookoła.

– Możesz na łóżku.

– A łóżko, tak, jasne. – Położyłam się wygodnie i uśmiechnęłam do mojego nauczyciela. – Chodź do mnie. – Wyciągnęłam do niego rączki, ale on tylko złapał mnie jedną dłonią pod nogami, a drugą uderzył, ale tak mocno, mocno… naprawdę mocno.

Skrzywiłam się z bólu, zrobiłam minkę, a on uderzył po raz drugi i to cholernie mocno, chyba jeszcze mocniej niż za pierwszym razem.

– Ała! – krzyknęłam. – Krystianie Grey, ty mi robisz krzywdę.

– Haha. Wstawaj i skończ się wygłupiać.

– Przecież ja się nie…

– Chcesz jeszcze raz? – zapytał i już wziął zamach.

– Nie, nie, nie, a broń panie Boże, Anusie taką grzeczną bić.

– Nie jestem panem Bogiem – stwierdził, gdy ja wstawałam z łóżka.

– No, ale Bóg mógłby ci zabronić – wyjaśniłam siadając obok Krystiana Greya.

– To co teraz robimy, bo przyznam szczerze, że choć siedzę dopiero minutę może, ale to już się niemiłosiernie nudzę.

– A teraz zaczynamy.

– Ale co zaczynamy? – spojrzałam na niego pytająco.

– Klapsy.

– A myślałam, że właśnie skończyliśmy.

– Zapraszam na moje kolano panno Steel.

Przepraszam, że część taka króciutka, ale ledwo dziś wygospodarowałam czas nawet na taką. Postaram się w najbliższym czasie dodać coś dłuższego.