Prolog - Anastazja Steele

Ludzie mówią, że w życiu trzeba coś robić by je zapełnić. Co to znaczy? Czyżby życie było pustką szklanką, do której trzeba wlać ulubiony trunek? Nie, życie to nie tylko przyjemności, więc o ulubionych trunkach nie może być tutaj mowy. No przynajmniej o wyłącznie ulubionych trunkach nie może być tu mowy. Stojąc przed lustrem przeczesywałam szczotką włosy. Były długie, naturalnie brązowe, gęste. Takie włosy byłyby powodem do dumy dla każdej kobiety. Lśniły. Czasami, na słońcu, sprawiały wrażenie jakby się mieniły w kilkudziesięciu odcieniach czerni i brązu. Kiedy wychodziłam spod prysznica i były mokre wydawały się być czarne. Zastanawiałam się czy ich nie przefarbować. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze.

– Najpierw użyję szamponu koloryzującego, zobaczymy czy się przyjmie i jak będę się w nowych włosach czuła – postanowiłam w myślach.

Tak, wiem, to kiepskie określenie „czuć się we włosach”, ale nic lepszego nie przyszło mi na myśl. Nie można mnie za to winić, w końcu było wcześnie rano, a ja miałam za sobą nieprzespaną noc. No przynajmniej nie w pełni przespaną.

Zerknęłam jeszcze raz na swoje odbicie. Podobałam się sobie, może nie tak w pełni, ale przy ogólnym rozrachunku plusów i minusów więcej było dodatnich. Sięgnęłam po torebkę, która znajdowała się na niewielkim, żółtym stoliku. Nienawidziłam tego wnętrza. Przytłaczający kontrast znienawidzonej, jaskrawej żółci i turkusu. Otrząsnęłam się z obrzydzeniem. Działo się tak za każdym razem gdy analizowałam gust kolorystyczny Roberta. Schowałam szczotkę do białej, lakierowanej torebki. Dostrzegłam w jej zakamarkach pomadkę do ust. Odkorkowałam ją i na powrót spojrzałam w lustro. Już za moment na moich ponętnych ustach zagościł róż pompejański, to taki odcień nieco ciemniejszy od intensywnej czerwieni. Cmoknęłam w powietrzu, jakbym dawała całusa swojemu odbiciu. Schowałam kosmetyk, mający na celu podkreślać piękność kobiety do torebki, z której zaraz po tym wyjęłam paczkę papierosów. Włożyłam jednego do ust, brudząc przy tym ustnik od pomadki. Papieros był cienki, ale nie długi. Opakowanie czarnych Marlboro na powrót wylądowało w jednej z kieszonek torebki.

– Robert! – krzyknęłam. Nie czekała ani chwili na znak jego obecności. – Ognia masz?

Nie padła żadna odpowiedź. Teatralnie przewróciłam oczami. Nie czyniłam tak często i nigdy bezwiednie, zawsze był to przemyślany ruch.

– Robert, kurwa, zapalniczkę mi przynieś! – Teraz już niemal trzęsłam się ze złości. Nie lubiłam jego ociągania się.

Stanął w progu pokoju. Nie był nikim nadzwyczajnym, ale zapewne wielu kobietom by zaimponował. Tylko to całe imponowanie polegałoby na kupowaniu owych kobiet, albo raczej urzeczywistnianiu ich materialnych zachcianek. Tym też imponował mnie samej.

– Proszę – przemówił sucho jak wiór. Wyciągnął w moją stronę dużą zapalniczkę, służącą mu do odpalania gazu. Na sam jej kolor się wzdrygnęłam. Żółty.

– Dlaczego nie odnowisz tutaj? – zapytałam przejmując od niego sprzęt i odpalając sobie papierosa.

– Bo za dużo mnie kosztujesz.

– E tam, pierdolisz. Idę już. Spóźnię się do szkoły. Dziś piątek, wypadałoby tam być. – Ostatnie zdanie wypowiedziałam w taki sposób, jakbym sama siebie o coś pytała.

– Tyle ile zawsze? – zapytał bez ogródek.

– Pięć dych mniej. Niech będzie, że mam zniżkę dla stałych klientów.

– Ilu jest takich jak ja? – dopytywał, wyciągając w moim kierunku banknot dwustuzłotowy.

– Tylko trzech.

Minęłam Roberta, nawet na niego nie spojrzawszy. Założyłam buty, białe, lakierowane, na koturnie i platformie zarazem. Takie niby glany przed kostkę. Wciąż miałam papierosa w ustach. Wyszłam na powietrze. Skierowałam się w stronę gmachu jednej ze szkół średnich w mieście. Czytając biały napis na czerwonej tabliczce przytwierdzonej do budynku, uświadomiłam sama sobie, że kiedyś byłam inna. Pociągała mnie matematyka, fascynowała psychologia, bawiła głupia komedia w telewizji, podniecała myśl o pierwszym pocałunku. Jednak wszystko ma swój początek, niekoniecznie znajdując zakończenie, czasami następuje tylko i wyłącznie przerwanie. Takie bez powrotu. To tak jak zabawa lalkami czy samochodzikami. To nie jest tak, że nagle bawimy się krócej, rzadziej, aż w końcu wcale. Po prostu nagle odrzucamy lalkę w kąt, by zacząć samodzielnie czesać, malować i stroić siebie. Podobnie czyni się z samochodzikiem… tylko na co zamieniają go chłopaki? Na puszkę piwa? Rower na dwóch kółkach? Skuter? Sztangi? Piłkę? Z facetami to nigdy nie wiadomo. Jedno było pewne – niemal każdy prawdziwy chłopiec, odrzucając swój ulubiony samochodzik myśli już o dziewczynach. Jednak chłopcy ewoluują, dorastają. Wtedy następuje u nich jakby efekt jo-jo. Stają się mężczyznami i wtedy kobieta idzie w kąt, a honorowe miejsce zajmuje samochód. Tylko tym razem już nie zabawkowy, a prawdziwy, taki jaki kiedyś miał tata, dziadek, czy sąsiad. Tak, miałam bardzo złe zdanie o mężczyznach, byli dla mnie niemal nikim. Za to ja byłam dla kilkoro mężczyzn wszystkim i to mi w zupełności wystarczało, ponieważ mężczyźni nadają się tylko na przygody czy do seksu, ale do niczego więcej. Wszystko obowiązkowo bez zobowiązań.

Pamiętaj!

Czytam = Komentuje